ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မီးအိမ္ ဆိုတ့ဲ စားစုေလးကို ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ တကယ္ဘဲ ခြန္အားရမိတယ္... ဒါေၾကာင့္ မိသားစုေတြလည္းဘဲ ခြန္အားရၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အတြက္ missgreenlady မွ ကူးယူေဖၚျပလိုက္တယ္ေနာ္...
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို တစ္ခါမွ ျပိဳင္စံရွားတဲ႕ လူတစ္ေယာက္၊ သံမဏိလူသားတစ္ေယာက္ရယ္လို႕ မထင္ခဲ႕မိပါဘူး.. ဒါေပမဲ႕ ယံုၾကည္႕ခ်က္၊ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ေတြကို ရဲရဲ၀ံ႕၀ံ႕ ဆုပ္ကိုင္ျပီး မျဖစ္မေန လုပ္တတ္တဲ႕ သူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါတယ္.. အသက္၁၉ႏွစ္အရြယ္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငယ္ရြယ္တက္ၾကြျပီး ရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ အိပ္မက္ေတြနဲ႕ ဘ၀ကို ၾကိဳးစားျဖတ္သန္းေနတဲ႕ သာမာန္လူငယ္တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ႕ရဲ႕ အၾကီးမားဆံုး ေမွ်ာ္လင္႕ရည္မွန္းခ်က္ တစ္ခုျဖစ္တဲ႕ အရိုးခြဲစိတ္ကု ဆရာ၀န္ၾကီး ျဖစ္ဖို႕အတြက္ တကၠဆက္ ယူနီဗာစီတီၾကီးမွာ ရႊင္လန္း တက္ၾကြစြာနဲ႕ ပညာသင္ယူေနတဲ႕ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ႕ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္႕ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ေတြ ျဖစ္ေျမာက္လာဖို႕ အိပ္မက္ေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႕ ဘယ္လိုအရာကမွ တားဆီး ေႏွာက္ယွက္လာလိမ္႕မယ္လို႕ မေမွ်ာ္လင္႕ခဲ႕ေပမဲ႕ မထင္မွတ္တာ ျဖစ္လာတတ္တဲ႕ ေလာကၾကီးမွာ ကၽြန္ေတာ႕ဘ၀ဟာလည္း ကံၾကမၼာတစ္ဆစ္ခ်ိဳးျပီး လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းမဲ႕ အျဖစ္နဲ႕ ၾကံဳလိုက္ရပါေတာ႕တယ္.။
၁၉၈၁ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ၁၇ ရက္ညေနေစာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ Organic Chemistry စာေမးပြဲေလး တစ္ခုအတြက္ စာၾကည္႕တိုက္မွာ ကၽြန္ေတာ္႕ခ်စ္သူ ရွာရြန္နဲ႕ စာၾကည္႕ေနခဲ႕ပါတယ္.. စာၾကည္႕ျပီးခ်ိန္မွာေတာ႕ အေဆာင္ပိတ္ခ်ိန္ နီးေနျပီျဖစ္လို႕ သူ႕အေဆာင္ကို ကားေမာင္းပို႕ေပးဖို႕ ရွာရြန္က ေျပာပါတယ္.. ကားထဲကၽြန္ေတာ္တို႕ ၂ေယာက္ ကားေမာင္းထြက္လာျပီး ခနအၾကာမွာ ဆီ ဂိတ္မွာ ဆီမရွိေတာ႕ေၾကာင္း ျပေနတာနဲ႕ နီးရာ စတိုးဆိုင္တစ္ခုရဲ႕ေရွ႕မွာ ကားကို ထိုးရပ္လိုက္ျပီး ၂ေဒၚလာတန္ ဓာတ္ဆီတစ္ဗူးေလာက္ ၀ယ္ဖို႕ ကားေပၚက ဆင္းလိုက္ပါတယ္.. လမ္းတစ္ဘက္က စတိုးဆိုင္ကို သြားဖို႕ ကားတံခါးကိုျပန္ပိတ္လိုက္ရင္း “မၾကာပါဘူး.. ၂မိနစ္ေလာက္ဘဲေနာ္ ရွာရြန္ ” လို႕ ရွာရြန္႔ကို ေျပာလိုက္ပါတယ္.. ဒါေပမဲ႕ ဒီ၂မိနစ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္႕ ဘ၀တစ္ခုလံုးကို ေျပာင္းလဲ သြားေစလိမ္႕မယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ သိရရင္ ဒီဆိုင္ထဲကို ဘယ္သြားပါ႕မလဲေလ… ကံၾကမၼာဆိုတာ ကိုယ္က မျမင္ႏိုင္ေတာ႕လဲ အႏၱရာယ္ၾကားထဲ မဖိတ္ေခၚဘဲ ေရာက္သြားမိတတ္တာကိုး…
စတိုးဆိုင္းထဲကို ေရာက္သြားတာဟာ ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲေစမဲ႔ နယ္ေျမသစ္တစ္ခုထဲ ၀င္ေရာက္သြားတာနဲ႕ အလားသ႑ာန္ တူပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဆိုင္ထဲမ၀င္ခင္မွာေတာ႕ က်န္းမာသန္စြမ္းတဲ႕၊ ဘ၀အတြက္ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ေတြနဲ႕ လင္းလက္ေတာက္ပျပီး လန္းဆန္းတက္ၾကြေနတဲ႕ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ေပါ႕.. ဆိုင္ထဲ၀င္သြားမိတဲ႕အခ်ိန္ကစလို႕ ကၽြန္ေတာ႕ဘ၀ၾကီးတစ္ခုလံုး ေျပာင္းလဲမဲ႕ အျဖစ္အပ်က္နဲ႕ ရင္ဆိုင္ရပါေတာ႕တယ္.. ဆိုင္ထဲ၀င္၀င္ခ်င္း အသံတိတ္ဆိတ္ေနလြန္းတာမို႕ လူတစ္ေယာက္မွ မရွိဘူးလို႕ေတာင္ ထင္လိုက္မိေပမဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕အထင္ မွားသြားခဲ႕ပါတယ္.. တကယ္ေတာ႕ ဆိုင္ထဲမွာ ဓားျပသံုးေယာက္က ဆိုင္တစ္ခုလံုးကို စီးနင္းထားခဲ႕တာပါ။ ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ထဲ၀င္ေရာက္သြားေတာ႕ သူတို႕ေတြလဲ လန္႕ျဖတ္သြားတဲ႕ပံုရျပီး အဲဒီထဲက ဓားျပတစ္ေယာက္က သူ႕လက္ထဲမွာ ရွိေနတဲ႕ .၃၈ ပစၥတိုလ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ထိုးခ်ိန္လိုက္ပါတယ္.. ျပီးေတာ႕ “မလႈပ္နဲ႕” လို႕ ေအာ္ဟစ္လိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ႕ကို ဆိုင္အတြင္းဘက္က ေရခဲေသတၱာအနားကို သြားဖို႕ အမိန္႔ေပးလိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေရခဲေသတၱာအနီး ေရာက္သြားတဲ႕အခါမွာေတာ႕ သူ႕လက္ထဲကေသနတ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ေခါင္းကို ပစ္ခ်လိုက္ပါေတာ႕တယ္.. ေသနတ္နဲ႕ အပစ္ခံလိုက္ရတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေခါင္းေနာက္ဘက္ကို က်ည္ဆန္ထိမွန္ျပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚကို လဲက်သြားပါတယ္.. ကံေကာင္းတာက ဓားျပေတြဟာ တစ္ခ်က္တည္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေသသြားျပီလို႕ ထင္မွတ္ခဲ႕ပံုရပါတယ္.. ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ႕ကို လံုး၀ မပစ္ၾကေတာ႕ဘဲ သူတို႕လိုခ်င္တဲ႕ ေငြနဲ႕ ပစၥည္းေတြ ယူျပီးတာနဲ႕ ဆုိင္ထဲကေန အေျပးအလႊား ထြက္ခြာသြားၾကပါတယ္.. ဆိုင္ကေတာ႕ ေျခာက္ျခားဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာန႔ဲ က်န္ရစ္ခဲ႕ပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ ေလာကၾကီးနဲ႕ လံုး၀ကို အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားခဲ႕ျပီ ျဖစ္ပါတယ္..
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ႕ အထိ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ျပင္ကို ထြက္မလာေတာ႕ အျပင္ကေန ေစာင္႕ၾကည္႕ေနတဲ႕ ရွာရြန္က စိတ္ပူလာပါတယ္.. လူသံုးေယာက္ ဆိုင္ထဲကေန ထြက္သြားျပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဆိုင္ထဲကို ေနာက္ဆံုး ၀င္သြားတဲ႕သူျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိထားတဲ႕ ရွာရြန္က ဆိုင္ထဲကို ၀င္ၾကည္႕ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီး ကားေပၚက ဆင္းလိုက္ပါတယ္.. ဆိုင္ထဲကို ေရာက္ခ်ိန္မွာ လူတစ္ေယာက္ တစ္ေလကိုမွ မေတြ႔ရဘဲ ေဟာင္းေလာင္းပြင္႕ေနတဲ႕ ေငြထည္႕ေကာင္တာနဲ႕ ျပန္႕က်ဲေနတဲ႕ အေၾကြေစ႕ေတြ၊ ဖရိုဖရဲ လႊင္႕စင္က်ေနတဲ႕ ကုန္ပစၥည္းေတြကိုသာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္.. ဆိုင္ထဲကို ပတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႕နံမည္ကို တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ရင္း လိုက္ရွာတဲ႕အခါမွာေတာ႕ ဆိုင္၀န္ထမ္းျဖစ္ပံုရတဲ႕ လူတစ္ေယာက္ေျပးထြက္လာျပီး အေစာတုန္းက ေသနတ္နဲ႕ လူသံုးေယာက္က ဓားျပတိုက္ေနေၾကာင္း၊ ေသနတ္ပစ္ခံရသူလည္း ရွိထားေၾကာင္းနဲ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ၀ပ္ေနဖို႕ လွမ္းေအာ္လိုက္ပါတယ္.. ရွာရြန္က ဒီေတာ႕မွ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ၀ပ္လိုက္ျပီး “ခုနက ဆုိင္ထဲ၀င္လာတဲ႕ လူတစ္ေယာက္ သူအခု ဘယ္မွာလဲ.. အျပင္ျပန္ထြက္လာတာ မေတြ႔လို႕ ကၽြန္မ လိုက္လာတာ” လို႕ လွမ္းေမးလိုက္ပါတယ္.. ဆိုင္၀န္ထမ္းက အေျဖမေပးဘဲ ေရခဲေသတၱာဘက္ ေလွ်ာက္လာခ်ိန္မွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေသြးေတြအိုင္ျပီး လဲက်ေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေတြ႔သြားပါေတာ႕တယ္.. ဆိုင္၀န္ထမ္းဟာ ယိုစီးေနတဲ႕ ေခါင္းကေသြးကို အ၀တ္တစ္ခုခုနဲ႕ ပိတ္လိုက္ျပီး ရဲစခန္းနဲ႕ လူနာတင္ကားကို အျမန္ဖုန္းဆက္ပါတယ္.. ဒီေတာ႕မွ ကၽြန္ေတာ္ ဒဏ္ရာရသြားမွန္းသိတဲ႕ ရွာရြန္ဟာ ထိတ္လန္႕တုန္လႈပ္သြားျပီး အၾကီးအက်ယ္ ေျခာက္ျခားကာ ၾကက္ေသေသသြားခဲ႕ပါတယ္။
ရဲေတြေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ႕ သူတို႕က ေသမႈေသခင္းဌာနကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္ျပန္ပါတယ္. ရဲေတြက ကၽြန္ေတာ္႕ကို အသက္ရွင္မယ္လို႕ကို မထင္ၾကေတာ႕ပါဘူး… ေဆးဘက္ဆိုင္ရာ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ကလည္း “ကၽြန္ေတာ႕လို ဦးေခါင္းမွာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဒဏ္ရာရထားတဲ႕ လူတစ္ေယာက္ဟာ အသက္ရွင္ဖို႕ မလြယ္ဘူး” လို႕ သတင္းပို႕တယ္လို႕ သိရပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ ဒါေတြကို ဘာတစ္ခုမွ မသိေတာ႕ပါဘဲ အေမွာင္ကမၻာၾကီးထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ႕ျပီ ျဖစ္ပါတယ္.. ညသန္းေကာင္ျဖစ္တဲ႕ ၁နာရီခြဲအခ်ိန္မွာ ဟတ္စတန္မွာ ေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ႕မိဘေတြဟာ ဖုန္းသံတစ္ခုေၾကာင္႕ ႏိုးလာၾကျပီး ကၽြန္ေတာ႕ရဲ႕ သတင္းဆိုးကို လက္ခံရရွိၾကပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ႕ ေအာ္စတင္အရပ္က ေဆးရံုၾကီးရဲ႕ တာ၀န္ရွိသူေတြက ကၽြန္ေတာ႕မိဘေတြကို ခ်က္ျခင္း လိုက္လာဖို႕ အၾကံေပးေခၚခိုင္းတယ္လို႕ သိရျပီး ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေနာက္ေန႕ထိေအာင္ အသက္ရွိေနမယ္လို႕ မထင္ၾကေတာ႕ေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ အသိေပး ေျပာၾကားလိုက္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီညက တစ္ညလံုးနဲ႕ ေနာက္ေန႕မနက္ထိေအာင္ အသက္ရွိေနေသးတဲ႕အတြက္ ဦးေႏွာက္ခြဲစိတ္အထူးကုဆရာ၀န္ၾကီးက ကၽြန္ေတာ္႕ကို ခြဲစိတ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္.. ခြဲခန္းထဲ ကၽြန္ေတာ္႕ကို မသြင္းခင္မွာ ကၽြန္ေတာ႕မိဘေတြနဲ႕ ရွာရြန္ကို ကၽြန္ေတာ္အသက္ရွင္ဖို႕ ရာခိုင္နႈန္း အနည္းငယ္မွ်သာရွိေၾကာင္းနဲ႕ အသက္ရွင္ခဲ႕ရင္ေတာင္ အရင္လို လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ဖို႕၊ စကားေျပာႏိုင္ဖို႕၊ အသိအာရံုေတြ ယခင္အတိုင္း ရွိေနဖို႕ မလြယ္ေတာ႕ေၾကာင္း၊ သာမာန္လူတစ္ေယာက္ အေနအထားကို ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေတာ႕ေၾကာင္းကို သတိေပးသြားခဲ႕ပါတယ္..
ကၽြန္ေတာ္႕ရဲဲ႕ မိသားစုနဲ႕ ရွာရြန္ဟာ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ေတြကို ေလွ်ာ႕မခ်ပစ္ဘဲ ခြဲစိတ္ေနတဲ႕ တစ္ခ်ိန္လံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ ဆုေတာင္းေပးေနခဲ႕ပါတယ္.. ဆရာ၀န္ၾကီးေျပာသြားခဲ႕တဲ႕ ဆိုး၀ါးလြန္းတဲ႕ ေကာက္ခ်က္ေတြအတြက္လည္း စိတ္ဓာတ္မက်ဘဲဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူ႕ေလာက အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ျပန္ျပီး က်င္လည္ႏိုင္တဲ႕သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္လို႕ သူတို႕စိတ္ထဲ ျပင္းျပင္းျပျပ ယံုၾကည္ခဲ႕တယ္လို႕ သိရပါတယ္.. စြဲစိတ္မႈ ၃နာရီခြဲ ၾကာျပီးတဲ႕ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေသမင္းခံတြင္း၀ကေန လြတ္ေျမာက္ခြင္႔ ရလာျပီလို႕ သိရျပီး ကၽြန္ေတာ႕မိဘေတြလည္း ခုမွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ႕တာ ျဖစ္ေပမဲ႕လို႕ စိုးရိမ္စရာ အေျခအေနကေန လြန္ေျမာက္ဖုိ႕ေတာ႕ ရက္အနည္းငယ္ ေစာင္႔ၾကည္႕ျပီးမွသာ စိတ္ခ်ရမယ္လို႕ ဆရာ၀န္ေတြက ေျပာပါတယ္.. ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ အေျခအေန ေကာင္းလာခဲ႕ျပီး ၂ပတ္ေလာက္ၾကာတဲ႕ အခါမွာေတာ႕ အထူးၾကပ္မတ္ ကုသေဆာင္ကေန သီးသန္႕အခန္းတစ္ခုကို ေျပာင္းေရြ႔ခြင္႕ ရခဲ႕ရပါတယ္..
ဆရာ၀န္ၾကီး ေျပာခဲ႕သလိုပါဘဲ.. ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္ပတ္ၾကာတဲ႔ အခ်ိန္ထိေတာ႕ အသိအာရံုေတြက ေကာင္းမြန္စြာ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေသးသလို၊ ဘာကိုမွလည္း အမွတ္မရႏိုင္ေသးပါဘူး၊ စကားေျပာႏိုင္ျခင္း၊ လႈပ္ရွားႏိုင္ျခင္းလည္း မရွိေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ ညာဘက္ျခမ္း တစ္ျခမ္းလံုးဟာလည္း ေသသြားသလို ျဖစ္သြားခဲ႕ပါတယ္.. လူတိုင္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူေကာင္းပကတိ ျပန္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႕ဘူးလို႕ အခိုင္အမာ ေျပာေနခဲ႕ၾကေပမဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႔မိသားစုနဲ႕ ရွာရြန္ကေတာ႕ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ဘဲ ရွိေနခဲ႕ပါတယ္.. သူတို႕ရဲ႕ ခိုင္မာတဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ဘယ္အရာကမွ ဖ်က္မပစ္ႏိုင္ခဲ႕ပါဘူး… သီးသန္႔ခန္းမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာျပီးတဲ႕ေနာက္ ဟတ္ဆန္မွာရွိတဲ႕ Del Oro Rehabilitation ေဆးရံုကို လႊဲေျပာင္းခံရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္႔အေျခအေန အထူးတိုးတက္လာခဲ႕ပါတယ္။ တတယ္တမ္းေတာ႕ ကိုယ္ခႏၶာတိုးတက္မႈ အေျခအေန၊ စိတ္အာရံု ထိန္းသိမ္းကြပ္ကဲႏိုင္မႈ အေနအထားေတြ ဆိုး၀ါးလြန္းေနေသးတာေၾကာင္႕ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္လို ျပန္ျဖစ္ဖို႕ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ အလားအလာဟာ အလြန္ကို မႈန္၀ါး၀ါး ႏိုင္ေနပါေသးတယ္.. ဘယ္သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ ၆ပတ္ဆိုတဲ႕ အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးတဲ႕ေနာက္မွာေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕အာရံုေၾကာ အေျခအေနဟာ ေကာင္းမြန္စျပဳလာျပီး ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ညာဘက္ေျခေထာက္ဟာ အနည္းငယ္ လႈပ္ႏိုင္လာျပီ ျဖစ္ပါတယ္.. ၇ပတ္အၾကာမွာ ညာဘက္လက္က စျပီး လႈပ္ရွားလာႏိုင္ျပီး ၈ပတ္အၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ပါးစပ္က မပီမသ ၀ိုးတိုး၀ါးတား စကားသံတစ္ခ်ဳိ႕ စျပီး ထြက္လာႏိုင္ပါျပီ။
စကားေျပာဆိုရာမွာ ကၽြန္ေတာ႕အသံဟာ မပီ၀ိုး၀ါးႏုိင္လွျပီး ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္လည္း စကားလံုးေလး တစ္လံုးတစ္ေလ ထြက္ဖို႕ရာေတာင္ ခက္ခဲပင္ပန္းလြန္းလွပါတယ္.. ဒါေပမဲ႕ ဒါဟာ အစဘဲ ရွိပါေသးတယ္.. ခုမွ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀ကို အစက ျပန္စေနတယ္ မဟုတ္လား.. ဘယ္အရာမဆို အစပိုင္းမွာ ဒီလိုဘဲ အခက္အခဲမ်ားစြာ ေတြ႔ရမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ ေန႕သစ္တစ္ေန႕စတိုင္း စတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္အေျခအေနထိ တိုးတက္လာျပီလဲလို႕ ကိုယ္႕တိုးတက္မႈကိုယ္ ေစာင္႕ၾကည္႕မိပါတယ္.. ေနာက္ဆံုးေတာ႕ ဦးေႏွာက္နဲ႕ အာရံုေၾကာ စမ္းသပ္စစ္ေဆးခ်က္တစ္ခု အျပီးမွာေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ ေကာင္းမြန္ေတာက္ပတဲ႕ ေန႕ရက္ေတြ ျပန္ရႏိုင္ဖို႕ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ေတြ အခိုင္အမာ ခ်ေစမဲ႕ အျဖစ္နဲ႕ ၾကံဳေတြ႔လာရပါတယ္.... ဆရာ၀န္က ကၽြန္ေတာ္႕ကို ကၽြန္ေတာ္႕အေျခအေနဟာ ေမွ်ာ္လင္႔ထားတာထက္ အမ်ားၾကီး ပိုမို ေကာင္းမြန္လာျပီ ျဖစ္တယ္ လို႕ ေျပာျပျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ႕ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ပိုင္းဆိုင္ရာ အေနအထားအရ ေက်ာင္းေတြတက္၊ စာေတြက်က္ျပီး ပင္ပန္းခံဖို႕ မသင္႕ေတာ႕ေၾကာင္းနဲ႕ ဦးေႏွာက္ကို ျပင္းထန္စြာ အလုပ္ေပးတာမ်ိဳး မျပဳလုပ္သင္႕ေတာ႕ေၾကာင္း ရွင္းျပျပီး ဒီထက္ လက္ေတြ႔ပိုက်တဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ တစ္ခုခုကိုသာ ထားသင္႕ေၾကာင္း အၾကံေပးပါတယ္..
ဆရာ၀န္ၾကီးရဲ႕ စကားကို ၾကားခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အလြန္အမင္းေဒါသျဖစ္ခဲ႕ရပါတယ္.. “ ငါ႕ကို ဘယ္ဟာမလုပ္နဲ႕၊ ဘယ္ဟာကိုလုပ္လို႕ ေျပာရေအာင္ သူက ဘာမို႕လို႕လဲ… သူက ငါ႕အေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္သိလို႕လဲ.. ငါဟာ လုပ္မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ထားျပီးရင္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ႕သူ၊ ငါလုပ္ခ်င္တာကို ေခါင္းမာမာနဲ႕ မျဖစ္မေန လုပ္တတ္သူဆိုတာ သူ သိလို႕လား” လို႕ ကၽြန္ေတာ္႕ရင္ထဲမွာ အခါခါ ေျပာေနခဲ႕ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ယံုၾကည္တယ္.. တစ္ေန႕ေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းျပန္တက္ႏိုင္ရမယ္.. ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ကသာ ပိုင္ေစရမယ္၊ သူမ်ားတကာေတြလို ပညာတတ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ရေစမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ႕တယ္.. ျဖစ္လာမယ္လို႕ ယံုၾကည္ေနခဲ႕ပါတယ္..
အဲဒီ ဒဏ္ရာေတြ၊ ေ၀ဒနာေတြ ခံစားေနရတဲ႕ အခ်ိန္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ႕ အတြက္ေတာ႕ အလြန္ကို ရွည္လ်ားျပီး ဒုကၡမ်ားလွပါတယ္.. ဒါေပမဲ႕ ဘယ္ေလာက္ပင္ ခက္ခဲပင္ပန္းေစကာမူ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္ ေႏြဦးရာသီမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကၠဆက္ တကၠသိုလ္ထဲကို ျပန္လည္ေျခခ်ႏိုင္ခဲ႕ျပီ ျဖစ္ပါတယ္.. တစ္ႏွစ္နဲ႕ ၆လနီးပါးၾကာေအာင္ ေသလုေျမာပါး ေ၀ဒနာေတြနဲ႕ ရုန္းကန္ျပီးတဲ႕ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ဥယ်ာဥ္ တံခါးေပါက္၀ကို တစ္ဖန္ျပန္ေရာက္ရွိလို႕ လာခဲ႕ျပီ ျဖစ္ပါတယ္.. တကၠသိုလ္ ျပန္ေရာက္စအခ်ိန္ေတြဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ခက္ခဲပင္ပန္းတဲ႕ ရက္ေတြခ်ည္းပါဘဲ.. ဒါေပမဲ႕ ဘ၀မွာ သာယာလွပတဲ႕ ရက္ေတြကို ပိုင္ဆိုင္ခြင္႕ရဖို႕ဆိုရင္ ခက္ခဲပင္ပန္းတဲ႕ ေန႕ရက္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ရလိမ္႕မယ္ ဆိုတဲ႕ အမွန္တရားကို ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္လက္ခံပါတယ္. ဒီအခက္အခဲေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ႕ေနရာမွာ ေျခလွမ္းေတြ တြန္႕ဆုတ္သြားေအာင္ ယိမ္းယိုင္သြားေအာင္မလုပ္ႏိုင္ခဲ႕ပါဘူး.. ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တတ္ႏိုင္သမွ် အင္အားနဲ႕ မေလွ်ာ႕ေသာ ဇြဲလံုးလနဲ႕ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားေနခဲ႔ပါတယ္..
တကၠသိုလ္တက္ေနရင္းနဲ႕လည္း တစ္ပတ္ကို သံုးရက္ကေန ငါးရက္အထိ Brackenridge ေဆးရံုၾကီးမွာ ေဆးကုသ စစ္ေဆးမႈကို ခံယူေနရဆဲ ျဖစ္ပါတယ္. ဒါ႔အျပင္ ေက်ာင္းအားရက္ေတြမွာ ေကာလိပ္ေတြ၊ နံမည္ေက်ာ္အားကစားသမားေတြ၊ ထိခိုက္ဒဏ္ရာေၾကာင္႕ မသန္မစြမ္းျဖစ္ေနတဲ႕ အားကစားသမားေတြကို ကူညီနည္းျပေပးေနတဲ႕ တြမ္ ၀ီလွ်ံ တို႕၊ အားလ္ကမ္႕ဘဲလ္ နဲ႕ အဲရစ္ ဒစ္ကာဆန္ တို႕နဲ႕ သြားေတြ႔ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ ကိုယ္ခႏၶာ သန္စြမ္းဖို႕အတြက္ အၾကံဥာဏ္ေတြ နည္းလမ္းေတြ သြားယူရသလို ေလ႕က်င္႕ခန္းေတြကို လုပ္ခဲ႕ရပါတယ္.. တြမ္႕ဆီက ကၽြန္ေတာ္ လက္ေဆာင္ရခဲ႕တဲ႕ စကားေလးတစ္ခြန္းက “မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ မရွိဘူး။ ဘယ္ေတာ႕မွ လြယ္လြယ္နဲ႕ အရႈံုးမေပးနဲ႕။ အေလွ်ာ႕မေပးနဲ႕” ဆိုတဲ႕ စကားေလးဘဲ ျဖစ္ပါတယ္..
ကၽြန္ေတာ႕မိဘေတြနဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုး မိတ္ေဆြျဖစ္တဲ႕ ဟတ္စတန္က ဦးေႏွာက္နဲ႕ အာရံုေၾကာ ခဲြစိတ္အထူးကု ဆရာ၀န္ၾကီး ေဒါက္တာ အလက္ဇန္ဒါး ဂိုလ္း ဟာလည္း အိမ္ကို အလည္လာရင္း ကၽြန္ေတာ႕ကို လိုအပ္တဲ႕ စစ္ေဆးမႈ၊ အၾကံေပးမႈမ်ား အျမဲတမ္း ျပဳလုပ္ေပးျပီး ဒီစကားမ်ိဳး ေျပာတတ္ပါတယ္… လေပါင္းမ်ားစြာ ေဆးကုသမႈ ခံယူခဲ႕ရတဲ႕ အခ်ိန္ေတြမွာ ဆရာ၀န္ေတြ၊ အထူးကုေတြဆီက ထင္ျမင္ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ယူဆခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကားခဲ႕ရေပမဲ႕ ေဒါက္တာဂိုလ္းကေတာ႕“အေပၚယံ ၾကည္႕ရတာ အေျခအေန ဘယ္ေလာက္ဘဲ ဆိုး၀ါးတယ္လို႕ ထင္ရပါေစ။ စိတ္အားမေလွ်ာ႕သင္႕ပါဘူး။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ႕ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ရည္ကို ဘယ္သူကမွ အတိအက် မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ၾကပါဘူး” လို႕ အားေပးတတ္ခဲ႔သူပါ။
ကၽြန္ေတာ္႕ေရာဂါကို စျပီး ကုသကတည္းက ကၽြန္ေတာ္႕ေဖေဖက သူလက္ခံယံုၾကည္တဲ႕ စကားေလးတစ္ခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္႕နားနားမွာ ကပ္ျပီး မၾကာခန ရြတ္ဆိုတတ္ပါတယ္.. အဲဒီစကားေလးကေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ကိုယ္ခႏၶာ သန္စြမ္းဖို႕ နည္းျပေပးတဲ႕ တြမ္နဲ႕ ေဒါက္တာဂိုလ္းတို႕ရဲ႕ လက္သံုးစကားေလးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီစကားကို စိတ္ထဲကေနေရာ၊ ပါးစပ္ဖ်ားကပါ ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း အၾကိမ္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ ရြတ္ဆိုတတ္ခဲ႔ပါတယ္..
“တစ္မိုင္ျပီးတစ္မိုင္သြားဖို႕ဆို ေျခကုန္လက္ပန္း က်ႏိုင္တယ္.... တစ္ေပျပီးတစ္ေပ ခရီးသြားရင္လည္း ေမာပန္း ခက္ခဲလာႏိုင္တယ္လို႕ ထင္ရတယ္.... တစ္လက္မျပီး တစ္လက္မ ေျဖးေျဖးခ်င္းသာ ေလွ်ာက္လွမ္းမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ရည္မွန္းတဲ႕ခရီးပန္းတိုင္ကို ေသခ်ာေပါက္ မေရာက္စရာ မရွိပါဘူး”
ဒီစကားလံုးအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ေတြးခဲ႕ပါတယ္.. ျပီးေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ကို နည္းျပေပးေနတဲ႕ တြမ္တို႕ ေဒါက္တာဂိုလ္းတို႕ ကၽြန္ေတာ္႔မိသားစုနဲ႕ အထူးသျဖင္႕ ကၽြန္ေတာ္႕အေပၚ ေပးဆပ္ျခင္း၊ ယံုၾကည္ျခင္း၊ စြန္႕လႊတ္အနစ္နာခံျခင္း မ်ားစြာနဲ႕ ခ်စ္ႏိုင္တဲ႕ ရွာရြန္တို႕အေၾကာင္းေတြကို အျမဲေတြးျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြကို ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ယူခဲ႕ရတာ ျဖစ္ပါတယ္.. ရွာရြန္ရဲ႕ အကူအညီ၊ မိသားစုရဲ႕ ေဖးမမႈေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ပထမဆံုးေျခလွမ္းအျဖစ္ တကၠဆက္ ယူနီဗာစီတီကေန Deam of Liberal Arts ဒီပလိုမာဘြဲ႕ကို ၁၉၈၆ခု ဇြန္လရဲ႕ ေန႕လည္ခင္းတစ္ခုမွာ လက္ခံရယူႏိုင္ခဲ႕ပါတယ္. အဲဒီေန႕ဟာ သာယာလွတဲ႕ ေနသာတဲ႕ ေနျခည္ေႏြးေႏြးေတြ ျဖာက်ေနတဲ႕ ေန႕ေလးတစ္ေန႕ျဖစ္သလို ကၽြန္ေတာ္႕ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ေတြ ေရႊေရာင္၀င္းလက္ ေတာက္ပေနတဲ႕ ေန႕ေလး တစ္ေန႕လည္း ျဖစ္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ ဒီပလိုမာဘြဲ႕ကို အျမင္႕ဆံုး ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ဆုနဲ႕အတူ ေအာင္ျမင္ခဲ႕ျပီး ေက်ာင္းသားေပါင္း ၁၆၀၀ ေက်ာ္ထဲမွာမွ အမွတ္အေကာင္းဆံုး ၊ အထူးခၽြန္ဆံုး ေက်ာင္းသား ၁၂ဦးထဲမွာ တစ္ဦး အပါအ၀င္အျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳ ေရြးခ်ယ္ခံရျပီး မာစတာဘြဲ႕ကို ဆက္တက္ခြင္႕ ရခဲ႕ပါတယ္.. ဆုနဲ႕ ဘြဲ႕လက္မွတ္ကို လက္ခံတက္ယူတဲ႕အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႕အေၾကာင္းကို သိထားၾကတဲ႕ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မတ္တပ္ရပ္ျပီး လက္ခုပ္ၾသဘာ ေပးခဲ႕ၾကပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ႕အတြက္ မ်က္ရည္လည္မိေအာင္ကို စိတ္လႈပ္ရွား ပီတိျဖစ္ခဲ႕ရတဲ႕ အခ်ိန္ေလးတစ္ခု ပါဘဲ… ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းၾကားကို ခုလို ဘ၀အေနေျခအေနမ်ိဳးနဲ႕ ျပန္လည္ေရာက္ရွိဖို႕ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ မရွိေတာ႕တဲ႕ အေနအထားကေန လူေတြက ၀ိုင္း၀န္း ၾသဘာေပးရတဲ႕ လူသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ကို ျပန္လည္ ေရာက္ရွိႏိုင္ခဲ႕ပါတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ေတြ ျပန္လည္ ထြန္းလင္းေတာက္ပလာေအာင္ ကူညီထြန္းညွိေပးသူေတြကေတာ႕ ကၽြန္ေတာ႕ မိသားစု၊ ကၽြန္ေတာ္႕ခ်စ္သူရွာရြန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို အားေပးခဲ႕ၾကသူမ်ားဘဲ မဟုတ္ပါလား။
၁၉၈၇ခု ေမလ ၂၄ရက္ေန႕မွာ ေကာင္းတဲ႕အခ်ိန္ေရာ ဆိုးတဲ႕အခ်ိန္ေရာ ကၽြန္ေတာ္႕ေဘးမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ အျမဲရွိလာတဲ႕ ရွာရြန္နဲ႕ လက္ထပ္လိုက္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ရွာရြန္တို႕ရဲ႕ ရည္းစားသက္တမ္းဟာ ၇ႏွစ္ ရွိလာခဲ႕ျပီး သူမဟာ ကၽြန္ေတာ႕ အတြက္ေတာ႕ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ႕ နတ္သမီးတစ္ပါးေလးနဲ႕ တူပါတယ္.။ ရွာရြန္ဟာ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀ ပန္းခင္းလမ္းျဖစ္ေနတဲ႕အခ်ိန္၊ ေရႊေရာင္၀င္းလက္ေနတဲ႕အခ်ိန္မွာ သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ျပီး ခ်စ္ၾကိဳက္ခဲ႕တာ ျဖစ္ေပမဲ႕လို႕ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀ ဆူးခင္းလမ္းကို ျဖတ္သန္းေနရခ်ိန္၊ ခက္ခဲပင္ပန္း နာက်င္ေနရခ်ိန္ေတြမွာလည္း ကၽြန္ေတာ႕အနားက မခြာဘဲ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ျပဳစု ယုယျပီး လက္တြဲမျဖဳတ္ခဲ႕တဲ႕ ခ်စ္သူေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ ရုန္းကန္ေနရတဲ႕အခ်ိန္မွာ ရွာရြန္ဟာ ကၽြန္ေတာ္႕ ေဘးနားမွာ တစ္ခ်ိန္လံုးျပဳစုႏိုင္ဖို႕၊ ကၽြန္ေတာ္ လိုအပ္တာ လုပ္ေပးႏိုင္ဖို႕ ေက်ာင္းကေန ထြက္ခဲ႕သူပါ။ သူမရဲ႕ ခ်စ္ျခင္း ၊ ယံုၾကည္ျခင္း၊ ေမွ်ာ္လင္႕ျခင္းေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ႕ရဲ႕ မဲေမွာင္ေနတဲ႕ ကမၻာေလးထဲကို သူ႕ဘ၀ကို ေပးဆပ္ျပီး လင္းလက္ေတာက္ပတဲ႕ အလင္းေရာင္ ထြန္းညွိေပးလိုက္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ တန္ဖိုးျဖတ္မရတဲ႕ အႏိႈင္းမဲ႕ ေမတၱာရွင္မေလး တစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္မဲ႕ျပီး ေဆးရံုေပၚမွာ ေနေနရတဲ႕အခ်ိန္ေတြမွာ ရွာရြန္႕အရြယ္ မိန္းမငယ္ေလးေတြဟာ ကလပ္ေတြ၊ ေပ်ာ္ပြဲစားေတြ၊ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကခ်ိန္မွာ ရွာရြန္ကေတာ႕ သူ႔အခ်ိန္ေတြအားလံုး ကၽြန္ေတာ္႕ေဘးနားမွာဘဲ ကုန္ဆံုးေစခဲ႕ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေကာင္းလာႏိုင္မဲ႕ နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုကို ကူညီစဥ္းစား ေဖးမခဲ႕ပါတယ္.. ရွာရြန္႕လို အခ်စ္မ်ိဳး ဘယ္မွာမွ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ မရွိႏိုင္ေတာ႕ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္.
လက္ထပ္ျပီးေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္က မာစတာဘြဲ႕ရဖို႕ ဆက္ၾကိဳးစားရင္း အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္တစ္ခုကို လုပ္သလို ရွာရြန္ကလည္း အိမ္ရွင္မတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရင္း ျပင္ပအလုပ္လဲ လုပ္ပါတယ္.. အဲဒီအခ်ိန္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၂ေယာက္အတြက္ အေပ်ာ္ဆံုး အခ်ိန္ေတြျဖစ္ခဲ႕ေပမဲ႕ ရွာရြန္႕မွာ ကိုယ္၀န္ရွိလာျပီဆိုတဲ႕ သတင္းစကားေလးကေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ အေပ်ာ္ေတြ အဆံုးစြန္ ေရာက္သြားခဲ႕ရတဲ႕အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္.. ဒီအေပ်ာ္ကေတာ႕ ဘယ္အေပ်ာ္နဲ႕မွ မတူေအာင္ ကၽြန္ေတာ္႕ကို အေပ်ာ္ဆံုးလူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစခဲ႕တာပါဘဲ။ ၁၉၉၀ခုႏွစ္ ဂ်ဴလိုင္၁၁ရက္ေန႕မွာ က်န္းမာသန္စြမ္းျပီး ခ်စ္စရာ ျဖဴစင္ႏူးညံ႕တဲ႕ သမီးေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘ၀ထဲကို ေရာက္ရွိလို႕ လာခဲ႕ပါျပီ။ သမီးေလးရဲ႕ ေျခလက္ကေလးေတြကို စံုစံုေစ႕ေစ႕ပါမပါ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေရတြက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ရွာရြန္တို႕ဟာ မိဘေမတၱာဆိုတဲ႕အရာကို တစိမ္႕စိမ္႕ ခံစားရင္း သမီးေလးကိုၾကည္႕ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္နူးမႈ မ်က္ရည္ေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပါးျပင္ေပၚ တသြင္သြင္စီးက်လို႕ လာေနပါတယ္.. သမီးေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘ၀ကို အေတာက္ပဆံုး ထြန္းညွိေပးလိုက္တဲ႕ အလင္းေရာင္ေလး တစ္ခုပါဘဲေလ။
ဘယ္သူက ထင္မွတ္ထားမလဲေနာ္… သာမန္လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေတာ႕ဘူးလို႕ သတ္မွတ္ထားျခင္းခံရတဲ႕ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေအာင္ျမင္ေပ်ာ္ရႊင္ျပီး ျပည္႔စံုတဲ႕ မိသားစုရဲ႕ ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ႕တယ္ ဆိုတာကိုေပါ႕ ။ ဒါေၾကာင္႕ ေလာကမွာ “မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ မရွိဘူး။ ဘယ္ေတာ႕မွ လြယ္လြယ္နဲ႕ အရႈံုးမေပးနဲ႕။ အေလွ်ာ႕မေပးနဲ႕” ဆိုတဲ႕စကားေလးကို လက္ကိုင္ထားျပီး စြဲစြဲျမဲျမဲ ယံုၾကည္မႈနဲ႕ ၾကိဳးစားမယ္ဆိုရင္ သင္႕ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ေတြ မျဖစ္လာႏိုင္စရာ ဘယ္မွာ ရွိပါ႕မလဲေလ။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို တစ္ခါမွ ျပိဳင္စံရွားတဲ႕ လူတစ္ေယာက္၊ သံမဏိလူသားတစ္ေယာက္ရယ္လို႕ မထင္ခဲ႕မိပါဘူး.. ဒါေပမဲ႕ ယံုၾကည္႕ခ်က္၊ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ေတြကို ရဲရဲ၀ံ႕၀ံ႕ ဆုပ္ကိုင္ျပီး မျဖစ္မေန လုပ္တတ္တဲ႕ သူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါတယ္.. အသက္၁၉ႏွစ္အရြယ္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငယ္ရြယ္တက္ၾကြျပီး ရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ အိပ္မက္ေတြနဲ႕ ဘ၀ကို ၾကိဳးစားျဖတ္သန္းေနတဲ႕ သာမာန္လူငယ္တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ႕ရဲ႕ အၾကီးမားဆံုး ေမွ်ာ္လင္႕ရည္မွန္းခ်က္ တစ္ခုျဖစ္တဲ႕ အရိုးခြဲစိတ္ကု ဆရာ၀န္ၾကီး ျဖစ္ဖို႕အတြက္ တကၠဆက္ ယူနီဗာစီတီၾကီးမွာ ရႊင္လန္း တက္ၾကြစြာနဲ႕ ပညာသင္ယူေနတဲ႕ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ႕ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္႕ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ေတြ ျဖစ္ေျမာက္လာဖို႕ အိပ္မက္ေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႕ ဘယ္လိုအရာကမွ တားဆီး ေႏွာက္ယွက္လာလိမ္႕မယ္လို႕ မေမွ်ာ္လင္႕ခဲ႕ေပမဲ႕ မထင္မွတ္တာ ျဖစ္လာတတ္တဲ႕ ေလာကၾကီးမွာ ကၽြန္ေတာ႕ဘ၀ဟာလည္း ကံၾကမၼာတစ္ဆစ္ခ်ိဳးျပီး လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းမဲ႕ အျဖစ္နဲ႕ ၾကံဳလိုက္ရပါေတာ႕တယ္.။၁၉၈၁ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ၁၇ ရက္ညေနေစာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ Organic Chemistry စာေမးပြဲေလး တစ္ခုအတြက္ စာၾကည္႕တိုက္မွာ ကၽြန္ေတာ္႕ခ်စ္သူ ရွာရြန္နဲ႕ စာၾကည္႕ေနခဲ႕ပါတယ္.. စာၾကည္႕ျပီးခ်ိန္မွာေတာ႕ အေဆာင္ပိတ္ခ်ိန္ နီးေနျပီျဖစ္လို႕ သူ႕အေဆာင္ကို ကားေမာင္းပို႕ေပးဖို႕ ရွာရြန္က ေျပာပါတယ္.. ကားထဲကၽြန္ေတာ္တို႕ ၂ေယာက္ ကားေမာင္းထြက္လာျပီး ခနအၾကာမွာ ဆီ ဂိတ္မွာ ဆီမရွိေတာ႕ေၾကာင္း ျပေနတာနဲ႕ နီးရာ စတိုးဆိုင္တစ္ခုရဲ႕ေရွ႕မွာ ကားကို ထိုးရပ္လိုက္ျပီး ၂ေဒၚလာတန္ ဓာတ္ဆီတစ္ဗူးေလာက္ ၀ယ္ဖို႕ ကားေပၚက ဆင္းလိုက္ပါတယ္.. လမ္းတစ္ဘက္က စတိုးဆိုင္ကို သြားဖို႕ ကားတံခါးကိုျပန္ပိတ္လိုက္ရင္း “မၾကာပါဘူး.. ၂မိနစ္ေလာက္ဘဲေနာ္ ရွာရြန္ ” လို႕ ရွာရြန္႔ကို ေျပာလိုက္ပါတယ္.. ဒါေပမဲ႕ ဒီ၂မိနစ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္႕ ဘ၀တစ္ခုလံုးကို ေျပာင္းလဲ သြားေစလိမ္႕မယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ သိရရင္ ဒီဆိုင္ထဲကို ဘယ္သြားပါ႕မလဲေလ… ကံၾကမၼာဆိုတာ ကိုယ္က မျမင္ႏိုင္ေတာ႕လဲ အႏၱရာယ္ၾကားထဲ မဖိတ္ေခၚဘဲ ေရာက္သြားမိတတ္တာကိုး…
စတိုးဆိုင္းထဲကို ေရာက္သြားတာဟာ ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲေစမဲ႔ နယ္ေျမသစ္တစ္ခုထဲ ၀င္ေရာက္သြားတာနဲ႕ အလားသ႑ာန္ တူပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဆိုင္ထဲမ၀င္ခင္မွာေတာ႕ က်န္းမာသန္စြမ္းတဲ႕၊ ဘ၀အတြက္ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ေတြနဲ႕ လင္းလက္ေတာက္ပျပီး လန္းဆန္းတက္ၾကြေနတဲ႕ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ေပါ႕.. ဆိုင္ထဲ၀င္သြားမိတဲ႕အခ်ိန္ကစလို႕ ကၽြန္ေတာ႕ဘ၀ၾကီးတစ္ခုလံုး ေျပာင္းလဲမဲ႕ အျဖစ္အပ်က္နဲ႕ ရင္ဆိုင္ရပါေတာ႕တယ္.. ဆိုင္ထဲ၀င္၀င္ခ်င္း အသံတိတ္ဆိတ္ေနလြန္းတာမို႕ လူတစ္ေယာက္မွ မရွိဘူးလို႕ေတာင္ ထင္လိုက္မိေပမဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕အထင္ မွားသြားခဲ႕ပါတယ္.. တကယ္ေတာ႕ ဆိုင္ထဲမွာ ဓားျပသံုးေယာက္က ဆိုင္တစ္ခုလံုးကို စီးနင္းထားခဲ႕တာပါ။ ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ထဲ၀င္ေရာက္သြားေတာ႕ သူတို႕ေတြလဲ လန္႕ျဖတ္သြားတဲ႕ပံုရျပီး အဲဒီထဲက ဓားျပတစ္ေယာက္က သူ႕လက္ထဲမွာ ရွိေနတဲ႕ .၃၈ ပစၥတိုလ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ထိုးခ်ိန္လိုက္ပါတယ္.. ျပီးေတာ႕ “မလႈပ္နဲ႕” လို႕ ေအာ္ဟစ္လိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ႕ကို ဆိုင္အတြင္းဘက္က ေရခဲေသတၱာအနားကို သြားဖို႕ အမိန္႔ေပးလိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေရခဲေသတၱာအနီး ေရာက္သြားတဲ႕အခါမွာေတာ႕ သူ႕လက္ထဲကေသနတ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ေခါင္းကို ပစ္ခ်လိုက္ပါေတာ႕တယ္.. ေသနတ္နဲ႕ အပစ္ခံလိုက္ရတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေခါင္းေနာက္ဘက္ကို က်ည္ဆန္ထိမွန္ျပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚကို လဲက်သြားပါတယ္.. ကံေကာင္းတာက ဓားျပေတြဟာ တစ္ခ်က္တည္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေသသြားျပီလို႕ ထင္မွတ္ခဲ႕ပံုရပါတယ္.. ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ႕ကို လံုး၀ မပစ္ၾကေတာ႕ဘဲ သူတို႕လိုခ်င္တဲ႕ ေငြနဲ႕ ပစၥည္းေတြ ယူျပီးတာနဲ႕ ဆုိင္ထဲကေန အေျပးအလႊား ထြက္ခြာသြားၾကပါတယ္.. ဆိုင္ကေတာ႕ ေျခာက္ျခားဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာန႔ဲ က်န္ရစ္ခဲ႕ပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ ေလာကၾကီးနဲ႕ လံုး၀ကို အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားခဲ႕ျပီ ျဖစ္ပါတယ္..
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ႕ အထိ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ျပင္ကို ထြက္မလာေတာ႕ အျပင္ကေန ေစာင္႕ၾကည္႕ေနတဲ႕ ရွာရြန္က စိတ္ပူလာပါတယ္.. လူသံုးေယာက္ ဆိုင္ထဲကေန ထြက္သြားျပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဆိုင္ထဲကို ေနာက္ဆံုး ၀င္သြားတဲ႕သူျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိထားတဲ႕ ရွာရြန္က ဆိုင္ထဲကို ၀င္ၾကည္႕ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီး ကားေပၚက ဆင္းလိုက္ပါတယ္.. ဆိုင္ထဲကို ေရာက္ခ်ိန္မွာ လူတစ္ေယာက္ တစ္ေလကိုမွ မေတြ႔ရဘဲ ေဟာင္းေလာင္းပြင္႕ေနတဲ႕ ေငြထည္႕ေကာင္တာနဲ႕ ျပန္႕က်ဲေနတဲ႕ အေၾကြေစ႕ေတြ၊ ဖရိုဖရဲ လႊင္႕စင္က်ေနတဲ႕ ကုန္ပစၥည္းေတြကိုသာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္.. ဆိုင္ထဲကို ပတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႕နံမည္ကို တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ရင္း လိုက္ရွာတဲ႕အခါမွာေတာ႕ ဆိုင္၀န္ထမ္းျဖစ္ပံုရတဲ႕ လူတစ္ေယာက္ေျပးထြက္လာျပီး အေစာတုန္းက ေသနတ္နဲ႕ လူသံုးေယာက္က ဓားျပတိုက္ေနေၾကာင္း၊ ေသနတ္ပစ္ခံရသူလည္း ရွိထားေၾကာင္းနဲ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ၀ပ္ေနဖို႕ လွမ္းေအာ္လိုက္ပါတယ္.. ရွာရြန္က ဒီေတာ႕မွ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ၀ပ္လိုက္ျပီး “ခုနက ဆုိင္ထဲ၀င္လာတဲ႕ လူတစ္ေယာက္ သူအခု ဘယ္မွာလဲ.. အျပင္ျပန္ထြက္လာတာ မေတြ႔လို႕ ကၽြန္မ လိုက္လာတာ” လို႕ လွမ္းေမးလိုက္ပါတယ္.. ဆိုင္၀န္ထမ္းက အေျဖမေပးဘဲ ေရခဲေသတၱာဘက္ ေလွ်ာက္လာခ်ိန္မွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေသြးေတြအိုင္ျပီး လဲက်ေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေတြ႔သြားပါေတာ႕တယ္.. ဆိုင္၀န္ထမ္းဟာ ယိုစီးေနတဲ႕ ေခါင္းကေသြးကို အ၀တ္တစ္ခုခုနဲ႕ ပိတ္လိုက္ျပီး ရဲစခန္းနဲ႕ လူနာတင္ကားကို အျမန္ဖုန္းဆက္ပါတယ္.. ဒီေတာ႕မွ ကၽြန္ေတာ္ ဒဏ္ရာရသြားမွန္းသိတဲ႕ ရွာရြန္ဟာ ထိတ္လန္႕တုန္လႈပ္သြားျပီး အၾကီးအက်ယ္ ေျခာက္ျခားကာ ၾကက္ေသေသသြားခဲ႕ပါတယ္။
ရဲေတြေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ႕ သူတို႕က ေသမႈေသခင္းဌာနကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္ျပန္ပါတယ္. ရဲေတြက ကၽြန္ေတာ္႕ကို အသက္ရွင္မယ္လို႕ကို မထင္ၾကေတာ႕ပါဘူး… ေဆးဘက္ဆိုင္ရာ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ကလည္း “ကၽြန္ေတာ႕လို ဦးေခါင္းမွာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဒဏ္ရာရထားတဲ႕ လူတစ္ေယာက္ဟာ အသက္ရွင္ဖို႕ မလြယ္ဘူး” လို႕ သတင္းပို႕တယ္လို႕ သိရပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ ဒါေတြကို ဘာတစ္ခုမွ မသိေတာ႕ပါဘဲ အေမွာင္ကမၻာၾကီးထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ႕ျပီ ျဖစ္ပါတယ္.. ညသန္းေကာင္ျဖစ္တဲ႕ ၁နာရီခြဲအခ်ိန္မွာ ဟတ္စတန္မွာ ေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ႕မိဘေတြဟာ ဖုန္းသံတစ္ခုေၾကာင္႕ ႏိုးလာၾကျပီး ကၽြန္ေတာ႕ရဲ႕ သတင္းဆိုးကို လက္ခံရရွိၾကပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ႕ ေအာ္စတင္အရပ္က ေဆးရံုၾကီးရဲ႕ တာ၀န္ရွိသူေတြက ကၽြန္ေတာ႕မိဘေတြကို ခ်က္ျခင္း လိုက္လာဖို႕ အၾကံေပးေခၚခိုင္းတယ္လို႕ သိရျပီး ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေနာက္ေန႕ထိေအာင္ အသက္ရွိေနမယ္လို႕ မထင္ၾကေတာ႕ေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ အသိေပး ေျပာၾကားလိုက္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီညက တစ္ညလံုးနဲ႕ ေနာက္ေန႕မနက္ထိေအာင္ အသက္ရွိေနေသးတဲ႕အတြက္ ဦးေႏွာက္ခြဲစိတ္အထူးကုဆရာ၀န္ၾကီးက ကၽြန္ေတာ္႕ကို ခြဲစိတ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္.. ခြဲခန္းထဲ ကၽြန္ေတာ္႕ကို မသြင္းခင္မွာ ကၽြန္ေတာ႕မိဘေတြနဲ႕ ရွာရြန္ကို ကၽြန္ေတာ္အသက္ရွင္ဖို႕ ရာခိုင္နႈန္း အနည္းငယ္မွ်သာရွိေၾကာင္းနဲ႕ အသက္ရွင္ခဲ႕ရင္ေတာင္ အရင္လို လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ဖို႕၊ စကားေျပာႏိုင္ဖို႕၊ အသိအာရံုေတြ ယခင္အတိုင္း ရွိေနဖို႕ မလြယ္ေတာ႕ေၾကာင္း၊ သာမာန္လူတစ္ေယာက္ အေနအထားကို ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေတာ႕ေၾကာင္းကို သတိေပးသြားခဲ႕ပါတယ္..
ကၽြန္ေတာ္႕ရဲဲ႕ မိသားစုနဲ႕ ရွာရြန္ဟာ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ေတြကို ေလွ်ာ႕မခ်ပစ္ဘဲ ခြဲစိတ္ေနတဲ႕ တစ္ခ်ိန္လံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ ဆုေတာင္းေပးေနခဲ႕ပါတယ္.. ဆရာ၀န္ၾကီးေျပာသြားခဲ႕တဲ႕ ဆိုး၀ါးလြန္းတဲ႕ ေကာက္ခ်က္ေတြအတြက္လည္း စိတ္ဓာတ္မက်ဘဲဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူ႕ေလာက အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ျပန္ျပီး က်င္လည္ႏိုင္တဲ႕သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္လို႕ သူတို႕စိတ္ထဲ ျပင္းျပင္းျပျပ ယံုၾကည္ခဲ႕တယ္လို႕ သိရပါတယ္.. စြဲစိတ္မႈ ၃နာရီခြဲ ၾကာျပီးတဲ႕ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေသမင္းခံတြင္း၀ကေန လြတ္ေျမာက္ခြင္႔ ရလာျပီလို႕ သိရျပီး ကၽြန္ေတာ႕မိဘေတြလည္း ခုမွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ႕တာ ျဖစ္ေပမဲ႕လို႕ စိုးရိမ္စရာ အေျခအေနကေန လြန္ေျမာက္ဖုိ႕ေတာ႕ ရက္အနည္းငယ္ ေစာင္႔ၾကည္႕ျပီးမွသာ စိတ္ခ်ရမယ္လို႕ ဆရာ၀န္ေတြက ေျပာပါတယ္.. ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ အေျခအေန ေကာင္းလာခဲ႕ျပီး ၂ပတ္ေလာက္ၾကာတဲ႕ အခါမွာေတာ႕ အထူးၾကပ္မတ္ ကုသေဆာင္ကေန သီးသန္႕အခန္းတစ္ခုကို ေျပာင္းေရြ႔ခြင္႕ ရခဲ႕ရပါတယ္..
ဆရာ၀န္ၾကီး ေျပာခဲ႕သလိုပါဘဲ.. ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္ပတ္ၾကာတဲ႔ အခ်ိန္ထိေတာ႕ အသိအာရံုေတြက ေကာင္းမြန္စြာ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေသးသလို၊ ဘာကိုမွလည္း အမွတ္မရႏိုင္ေသးပါဘူး၊ စကားေျပာႏိုင္ျခင္း၊ လႈပ္ရွားႏိုင္ျခင္းလည္း မရွိေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ ညာဘက္ျခမ္း တစ္ျခမ္းလံုးဟာလည္း ေသသြားသလို ျဖစ္သြားခဲ႕ပါတယ္.. လူတိုင္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူေကာင္းပကတိ ျပန္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႕ဘူးလို႕ အခိုင္အမာ ေျပာေနခဲ႕ၾကေပမဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႔မိသားစုနဲ႕ ရွာရြန္ကေတာ႕ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ဘဲ ရွိေနခဲ႕ပါတယ္.. သူတို႕ရဲ႕ ခိုင္မာတဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ဘယ္အရာကမွ ဖ်က္မပစ္ႏိုင္ခဲ႕ပါဘူး… သီးသန္႔ခန္းမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာျပီးတဲ႕ေနာက္ ဟတ္ဆန္မွာရွိတဲ႕ Del Oro Rehabilitation ေဆးရံုကို လႊဲေျပာင္းခံရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္႔အေျခအေန အထူးတိုးတက္လာခဲ႕ပါတယ္။ တတယ္တမ္းေတာ႕ ကိုယ္ခႏၶာတိုးတက္မႈ အေျခအေန၊ စိတ္အာရံု ထိန္းသိမ္းကြပ္ကဲႏိုင္မႈ အေနအထားေတြ ဆိုး၀ါးလြန္းေနေသးတာေၾကာင္႕ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္လို ျပန္ျဖစ္ဖို႕ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ အလားအလာဟာ အလြန္ကို မႈန္၀ါး၀ါး ႏိုင္ေနပါေသးတယ္.. ဘယ္သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ ၆ပတ္ဆိုတဲ႕ အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးတဲ႕ေနာက္မွာေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕အာရံုေၾကာ အေျခအေနဟာ ေကာင္းမြန္စျပဳလာျပီး ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ညာဘက္ေျခေထာက္ဟာ အနည္းငယ္ လႈပ္ႏိုင္လာျပီ ျဖစ္ပါတယ္.. ၇ပတ္အၾကာမွာ ညာဘက္လက္က စျပီး လႈပ္ရွားလာႏိုင္ျပီး ၈ပတ္အၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ပါးစပ္က မပီမသ ၀ိုးတိုး၀ါးတား စကားသံတစ္ခ်ဳိ႕ စျပီး ထြက္လာႏိုင္ပါျပီ။
စကားေျပာဆိုရာမွာ ကၽြန္ေတာ႕အသံဟာ မပီ၀ိုး၀ါးႏုိင္လွျပီး ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္လည္း စကားလံုးေလး တစ္လံုးတစ္ေလ ထြက္ဖို႕ရာေတာင္ ခက္ခဲပင္ပန္းလြန္းလွပါတယ္.. ဒါေပမဲ႕ ဒါဟာ အစဘဲ ရွိပါေသးတယ္.. ခုမွ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀ကို အစက ျပန္စေနတယ္ မဟုတ္လား.. ဘယ္အရာမဆို အစပိုင္းမွာ ဒီလိုဘဲ အခက္အခဲမ်ားစြာ ေတြ႔ရမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ ေန႕သစ္တစ္ေန႕စတိုင္း စတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္အေျခအေနထိ တိုးတက္လာျပီလဲလို႕ ကိုယ္႕တိုးတက္မႈကိုယ္ ေစာင္႕ၾကည္႕မိပါတယ္.. ေနာက္ဆံုးေတာ႕ ဦးေႏွာက္နဲ႕ အာရံုေၾကာ စမ္းသပ္စစ္ေဆးခ်က္တစ္ခု အျပီးမွာေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ ေကာင္းမြန္ေတာက္ပတဲ႕ ေန႕ရက္ေတြ ျပန္ရႏိုင္ဖို႕ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ေတြ အခိုင္အမာ ခ်ေစမဲ႕ အျဖစ္နဲ႕ ၾကံဳေတြ႔လာရပါတယ္.... ဆရာ၀န္က ကၽြန္ေတာ္႕ကို ကၽြန္ေတာ္႕အေျခအေနဟာ ေမွ်ာ္လင္႔ထားတာထက္ အမ်ားၾကီး ပိုမို ေကာင္းမြန္လာျပီ ျဖစ္တယ္ လို႕ ေျပာျပျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ႕ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ပိုင္းဆိုင္ရာ အေနအထားအရ ေက်ာင္းေတြတက္၊ စာေတြက်က္ျပီး ပင္ပန္းခံဖို႕ မသင္႕ေတာ႕ေၾကာင္းနဲ႕ ဦးေႏွာက္ကို ျပင္းထန္စြာ အလုပ္ေပးတာမ်ိဳး မျပဳလုပ္သင္႕ေတာ႕ေၾကာင္း ရွင္းျပျပီး ဒီထက္ လက္ေတြ႔ပိုက်တဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ တစ္ခုခုကိုသာ ထားသင္႕ေၾကာင္း အၾကံေပးပါတယ္..
ဆရာ၀န္ၾကီးရဲ႕ စကားကို ၾကားခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အလြန္အမင္းေဒါသျဖစ္ခဲ႕ရပါတယ္.. “ ငါ႕ကို ဘယ္ဟာမလုပ္နဲ႕၊ ဘယ္ဟာကိုလုပ္လို႕ ေျပာရေအာင္ သူက ဘာမို႕လို႕လဲ… သူက ငါ႕အေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္သိလို႕လဲ.. ငါဟာ လုပ္မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ထားျပီးရင္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ႕သူ၊ ငါလုပ္ခ်င္တာကို ေခါင္းမာမာနဲ႕ မျဖစ္မေန လုပ္တတ္သူဆိုတာ သူ သိလို႕လား” လို႕ ကၽြန္ေတာ္႕ရင္ထဲမွာ အခါခါ ေျပာေနခဲ႕ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ယံုၾကည္တယ္.. တစ္ေန႕ေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းျပန္တက္ႏိုင္ရမယ္.. ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ကသာ ပိုင္ေစရမယ္၊ သူမ်ားတကာေတြလို ပညာတတ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ရေစမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ႕တယ္.. ျဖစ္လာမယ္လို႕ ယံုၾကည္ေနခဲ႕ပါတယ္..
အဲဒီ ဒဏ္ရာေတြ၊ ေ၀ဒနာေတြ ခံစားေနရတဲ႕ အခ်ိန္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ႕ အတြက္ေတာ႕ အလြန္ကို ရွည္လ်ားျပီး ဒုကၡမ်ားလွပါတယ္.. ဒါေပမဲ႕ ဘယ္ေလာက္ပင္ ခက္ခဲပင္ပန္းေစကာမူ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္ ေႏြဦးရာသီမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကၠဆက္ တကၠသိုလ္ထဲကို ျပန္လည္ေျခခ်ႏိုင္ခဲ႕ျပီ ျဖစ္ပါတယ္.. တစ္ႏွစ္နဲ႕ ၆လနီးပါးၾကာေအာင္ ေသလုေျမာပါး ေ၀ဒနာေတြနဲ႕ ရုန္းကန္ျပီးတဲ႕ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ဥယ်ာဥ္ တံခါးေပါက္၀ကို တစ္ဖန္ျပန္ေရာက္ရွိလို႕ လာခဲ႕ျပီ ျဖစ္ပါတယ္.. တကၠသိုလ္ ျပန္ေရာက္စအခ်ိန္ေတြဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ခက္ခဲပင္ပန္းတဲ႕ ရက္ေတြခ်ည္းပါဘဲ.. ဒါေပမဲ႕ ဘ၀မွာ သာယာလွပတဲ႕ ရက္ေတြကို ပိုင္ဆိုင္ခြင္႕ရဖို႕ဆိုရင္ ခက္ခဲပင္ပန္းတဲ႕ ေန႕ရက္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ရလိမ္႕မယ္ ဆိုတဲ႕ အမွန္တရားကို ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္လက္ခံပါတယ္. ဒီအခက္အခဲေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ႕ေနရာမွာ ေျခလွမ္းေတြ တြန္႕ဆုတ္သြားေအာင္ ယိမ္းယိုင္သြားေအာင္မလုပ္ႏိုင္ခဲ႕ပါဘူး.. ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တတ္ႏိုင္သမွ် အင္အားနဲ႕ မေလွ်ာ႕ေသာ ဇြဲလံုးလနဲ႕ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားေနခဲ႔ပါတယ္..
တကၠသိုလ္တက္ေနရင္းနဲ႕လည္း တစ္ပတ္ကို သံုးရက္ကေန ငါးရက္အထိ Brackenridge ေဆးရံုၾကီးမွာ ေဆးကုသ စစ္ေဆးမႈကို ခံယူေနရဆဲ ျဖစ္ပါတယ္. ဒါ႔အျပင္ ေက်ာင္းအားရက္ေတြမွာ ေကာလိပ္ေတြ၊ နံမည္ေက်ာ္အားကစားသမားေတြ၊ ထိခိုက္ဒဏ္ရာေၾကာင္႕ မသန္မစြမ္းျဖစ္ေနတဲ႕ အားကစားသမားေတြကို ကူညီနည္းျပေပးေနတဲ႕ တြမ္ ၀ီလွ်ံ တို႕၊ အားလ္ကမ္႕ဘဲလ္ နဲ႕ အဲရစ္ ဒစ္ကာဆန္ တို႕နဲ႕ သြားေတြ႔ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ ကိုယ္ခႏၶာ သန္စြမ္းဖို႕အတြက္ အၾကံဥာဏ္ေတြ နည္းလမ္းေတြ သြားယူရသလို ေလ႕က်င္႕ခန္းေတြကို လုပ္ခဲ႕ရပါတယ္.. တြမ္႕ဆီက ကၽြန္ေတာ္ လက္ေဆာင္ရခဲ႕တဲ႕ စကားေလးတစ္ခြန္းက “မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ မရွိဘူး။ ဘယ္ေတာ႕မွ လြယ္လြယ္နဲ႕ အရႈံုးမေပးနဲ႕။ အေလွ်ာ႕မေပးနဲ႕” ဆိုတဲ႕ စကားေလးဘဲ ျဖစ္ပါတယ္..
ကၽြန္ေတာ႕မိဘေတြနဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုး မိတ္ေဆြျဖစ္တဲ႕ ဟတ္စတန္က ဦးေႏွာက္နဲ႕ အာရံုေၾကာ ခဲြစိတ္အထူးကု ဆရာ၀န္ၾကီး ေဒါက္တာ အလက္ဇန္ဒါး ဂိုလ္း ဟာလည္း အိမ္ကို အလည္လာရင္း ကၽြန္ေတာ႕ကို လိုအပ္တဲ႕ စစ္ေဆးမႈ၊ အၾကံေပးမႈမ်ား အျမဲတမ္း ျပဳလုပ္ေပးျပီး ဒီစကားမ်ိဳး ေျပာတတ္ပါတယ္… လေပါင္းမ်ားစြာ ေဆးကုသမႈ ခံယူခဲ႕ရတဲ႕ အခ်ိန္ေတြမွာ ဆရာ၀န္ေတြ၊ အထူးကုေတြဆီက ထင္ျမင္ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ယူဆခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကားခဲ႕ရေပမဲ႕ ေဒါက္တာဂိုလ္းကေတာ႕“အေပၚယံ ၾကည္႕ရတာ အေျခအေန ဘယ္ေလာက္ဘဲ ဆိုး၀ါးတယ္လို႕ ထင္ရပါေစ။ စိတ္အားမေလွ်ာ႕သင္႕ပါဘူး။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ႕ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ရည္ကို ဘယ္သူကမွ အတိအက် မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ၾကပါဘူး” လို႕ အားေပးတတ္ခဲ႔သူပါ။
ကၽြန္ေတာ္႕ေရာဂါကို စျပီး ကုသကတည္းက ကၽြန္ေတာ္႕ေဖေဖက သူလက္ခံယံုၾကည္တဲ႕ စကားေလးတစ္ခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္႕နားနားမွာ ကပ္ျပီး မၾကာခန ရြတ္ဆိုတတ္ပါတယ္.. အဲဒီစကားေလးကေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ကိုယ္ခႏၶာ သန္စြမ္းဖို႕ နည္းျပေပးတဲ႕ တြမ္နဲ႕ ေဒါက္တာဂိုလ္းတို႕ရဲ႕ လက္သံုးစကားေလးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီစကားကို စိတ္ထဲကေနေရာ၊ ပါးစပ္ဖ်ားကပါ ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း အၾကိမ္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ ရြတ္ဆိုတတ္ခဲ႔ပါတယ္..
“တစ္မိုင္ျပီးတစ္မိုင္သြားဖို႕ဆို ေျခကုန္လက္ပန္း က်ႏိုင္တယ္.... တစ္ေပျပီးတစ္ေပ ခရီးသြားရင္လည္း ေမာပန္း ခက္ခဲလာႏိုင္တယ္လို႕ ထင္ရတယ္.... တစ္လက္မျပီး တစ္လက္မ ေျဖးေျဖးခ်င္းသာ ေလွ်ာက္လွမ္းမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ရည္မွန္းတဲ႕ခရီးပန္းတိုင္ကို ေသခ်ာေပါက္ မေရာက္စရာ မရွိပါဘူး”
ဒီစကားလံုးအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ေတြးခဲ႕ပါတယ္.. ျပီးေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ကို နည္းျပေပးေနတဲ႕ တြမ္တို႕ ေဒါက္တာဂိုလ္းတို႕ ကၽြန္ေတာ္႔မိသားစုနဲ႕ အထူးသျဖင္႕ ကၽြန္ေတာ္႕အေပၚ ေပးဆပ္ျခင္း၊ ယံုၾကည္ျခင္း၊ စြန္႕လႊတ္အနစ္နာခံျခင္း မ်ားစြာနဲ႕ ခ်စ္ႏိုင္တဲ႕ ရွာရြန္တို႕အေၾကာင္းေတြကို အျမဲေတြးျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြကို ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ယူခဲ႕ရတာ ျဖစ္ပါတယ္.. ရွာရြန္ရဲ႕ အကူအညီ၊ မိသားစုရဲ႕ ေဖးမမႈေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ပထမဆံုးေျခလွမ္းအျဖစ္ တကၠဆက္ ယူနီဗာစီတီကေန Deam of Liberal Arts ဒီပလိုမာဘြဲ႕ကို ၁၉၈၆ခု ဇြန္လရဲ႕ ေန႕လည္ခင္းတစ္ခုမွာ လက္ခံရယူႏိုင္ခဲ႕ပါတယ္. အဲဒီေန႕ဟာ သာယာလွတဲ႕ ေနသာတဲ႕ ေနျခည္ေႏြးေႏြးေတြ ျဖာက်ေနတဲ႕ ေန႕ေလးတစ္ေန႕ျဖစ္သလို ကၽြန္ေတာ္႕ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ေတြ ေရႊေရာင္၀င္းလက္ ေတာက္ပေနတဲ႕ ေန႕ေလး တစ္ေန႕လည္း ျဖစ္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ ဒီပလိုမာဘြဲ႕ကို အျမင္႕ဆံုး ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ဆုနဲ႕အတူ ေအာင္ျမင္ခဲ႕ျပီး ေက်ာင္းသားေပါင္း ၁၆၀၀ ေက်ာ္ထဲမွာမွ အမွတ္အေကာင္းဆံုး ၊ အထူးခၽြန္ဆံုး ေက်ာင္းသား ၁၂ဦးထဲမွာ တစ္ဦး အပါအ၀င္အျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳ ေရြးခ်ယ္ခံရျပီး မာစတာဘြဲ႕ကို ဆက္တက္ခြင္႕ ရခဲ႕ပါတယ္.. ဆုနဲ႕ ဘြဲ႕လက္မွတ္ကို လက္ခံတက္ယူတဲ႕အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႕အေၾကာင္းကို သိထားၾကတဲ႕ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မတ္တပ္ရပ္ျပီး လက္ခုပ္ၾသဘာ ေပးခဲ႕ၾကပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ႕အတြက္ မ်က္ရည္လည္မိေအာင္ကို စိတ္လႈပ္ရွား ပီတိျဖစ္ခဲ႕ရတဲ႕ အခ်ိန္ေလးတစ္ခု ပါဘဲ… ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းၾကားကို ခုလို ဘ၀အေနေျခအေနမ်ိဳးနဲ႕ ျပန္လည္ေရာက္ရွိဖို႕ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ မရွိေတာ႕တဲ႕ အေနအထားကေန လူေတြက ၀ိုင္း၀န္း ၾသဘာေပးရတဲ႕ လူသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ကို ျပန္လည္ ေရာက္ရွိႏိုင္ခဲ႕ပါတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ေတြ ျပန္လည္ ထြန္းလင္းေတာက္ပလာေအာင္ ကူညီထြန္းညွိေပးသူေတြကေတာ႕ ကၽြန္ေတာ႕ မိသားစု၊ ကၽြန္ေတာ္႕ခ်စ္သူရွာရြန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို အားေပးခဲ႕ၾကသူမ်ားဘဲ မဟုတ္ပါလား။
၁၉၈၇ခု ေမလ ၂၄ရက္ေန႕မွာ ေကာင္းတဲ႕အခ်ိန္ေရာ ဆိုးတဲ႕အခ်ိန္ေရာ ကၽြန္ေတာ္႕ေဘးမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ အျမဲရွိလာတဲ႕ ရွာရြန္နဲ႕ လက္ထပ္လိုက္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ရွာရြန္တို႕ရဲ႕ ရည္းစားသက္တမ္းဟာ ၇ႏွစ္ ရွိလာခဲ႕ျပီး သူမဟာ ကၽြန္ေတာ႕ အတြက္ေတာ႕ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ႕ နတ္သမီးတစ္ပါးေလးနဲ႕ တူပါတယ္.။ ရွာရြန္ဟာ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀ ပန္းခင္းလမ္းျဖစ္ေနတဲ႕အခ်ိန္၊ ေရႊေရာင္၀င္းလက္ေနတဲ႕အခ်ိန္မွာ သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ျပီး ခ်စ္ၾကိဳက္ခဲ႕တာ ျဖစ္ေပမဲ႕လို႕ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀ ဆူးခင္းလမ္းကို ျဖတ္သန္းေနရခ်ိန္၊ ခက္ခဲပင္ပန္း နာက်င္ေနရခ်ိန္ေတြမွာလည္း ကၽြန္ေတာ႕အနားက မခြာဘဲ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ျပဳစု ယုယျပီး လက္တြဲမျဖဳတ္ခဲ႕တဲ႕ ခ်စ္သူေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ ရုန္းကန္ေနရတဲ႕အခ်ိန္မွာ ရွာရြန္ဟာ ကၽြန္ေတာ္႕ ေဘးနားမွာ တစ္ခ်ိန္လံုးျပဳစုႏိုင္ဖို႕၊ ကၽြန္ေတာ္ လိုအပ္တာ လုပ္ေပးႏိုင္ဖို႕ ေက်ာင္းကေန ထြက္ခဲ႕သူပါ။ သူမရဲ႕ ခ်စ္ျခင္း ၊ ယံုၾကည္ျခင္း၊ ေမွ်ာ္လင္႕ျခင္းေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ႕ရဲ႕ မဲေမွာင္ေနတဲ႕ ကမၻာေလးထဲကို သူ႕ဘ၀ကို ေပးဆပ္ျပီး လင္းလက္ေတာက္ပတဲ႕ အလင္းေရာင္ ထြန္းညွိေပးလိုက္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ တန္ဖိုးျဖတ္မရတဲ႕ အႏိႈင္းမဲ႕ ေမတၱာရွင္မေလး တစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္မဲ႕ျပီး ေဆးရံုေပၚမွာ ေနေနရတဲ႕အခ်ိန္ေတြမွာ ရွာရြန္႕အရြယ္ မိန္းမငယ္ေလးေတြဟာ ကလပ္ေတြ၊ ေပ်ာ္ပြဲစားေတြ၊ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကခ်ိန္မွာ ရွာရြန္ကေတာ႕ သူ႔အခ်ိန္ေတြအားလံုး ကၽြန္ေတာ္႕ေဘးနားမွာဘဲ ကုန္ဆံုးေစခဲ႕ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေကာင္းလာႏိုင္မဲ႕ နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုကို ကူညီစဥ္းစား ေဖးမခဲ႕ပါတယ္.. ရွာရြန္႕လို အခ်စ္မ်ိဳး ဘယ္မွာမွ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ မရွိႏိုင္ေတာ႕ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္.
လက္ထပ္ျပီးေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္က မာစတာဘြဲ႕ရဖို႕ ဆက္ၾကိဳးစားရင္း အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္တစ္ခုကို လုပ္သလို ရွာရြန္ကလည္း အိမ္ရွင္မတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရင္း ျပင္ပအလုပ္လဲ လုပ္ပါတယ္.. အဲဒီအခ်ိန္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၂ေယာက္အတြက္ အေပ်ာ္ဆံုး အခ်ိန္ေတြျဖစ္ခဲ႕ေပမဲ႕ ရွာရြန္႕မွာ ကိုယ္၀န္ရွိလာျပီဆိုတဲ႕ သတင္းစကားေလးကေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ အေပ်ာ္ေတြ အဆံုးစြန္ ေရာက္သြားခဲ႕ရတဲ႕အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္.. ဒီအေပ်ာ္ကေတာ႕ ဘယ္အေပ်ာ္နဲ႕မွ မတူေအာင္ ကၽြန္ေတာ္႕ကို အေပ်ာ္ဆံုးလူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစခဲ႕တာပါဘဲ။ ၁၉၉၀ခုႏွစ္ ဂ်ဴလိုင္၁၁ရက္ေန႕မွာ က်န္းမာသန္စြမ္းျပီး ခ်စ္စရာ ျဖဴစင္ႏူးညံ႕တဲ႕ သမီးေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘ၀ထဲကို ေရာက္ရွိလို႕ လာခဲ႕ပါျပီ။ သမီးေလးရဲ႕ ေျခလက္ကေလးေတြကို စံုစံုေစ႕ေစ႕ပါမပါ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေရတြက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ရွာရြန္တို႕ဟာ မိဘေမတၱာဆိုတဲ႕အရာကို တစိမ္႕စိမ္႕ ခံစားရင္း သမီးေလးကိုၾကည္႕ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္နူးမႈ မ်က္ရည္ေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပါးျပင္ေပၚ တသြင္သြင္စီးက်လို႕ လာေနပါတယ္.. သမီးေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘ၀ကို အေတာက္ပဆံုး ထြန္းညွိေပးလိုက္တဲ႕ အလင္းေရာင္ေလး တစ္ခုပါဘဲေလ။
ဘယ္သူက ထင္မွတ္ထားမလဲေနာ္… သာမန္လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေတာ႕ဘူးလို႕ သတ္မွတ္ထားျခင္းခံရတဲ႕ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေအာင္ျမင္ေပ်ာ္ရႊင္ျပီး ျပည္႔စံုတဲ႕ မိသားစုရဲ႕ ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ႕တယ္ ဆိုတာကိုေပါ႕ ။ ဒါေၾကာင္႕ ေလာကမွာ “မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ မရွိဘူး။ ဘယ္ေတာ႕မွ လြယ္လြယ္နဲ႕ အရႈံုးမေပးနဲ႕။ အေလွ်ာ႕မေပးနဲ႕” ဆိုတဲ႕စကားေလးကို လက္ကိုင္ထားျပီး စြဲစြဲျမဲျမဲ ယံုၾကည္မႈနဲ႕ ၾကိဳးစားမယ္ဆိုရင္ သင္႕ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ေတြ မျဖစ္လာႏိုင္စရာ ဘယ္မွာ ရွိပါ႕မလဲေလ။
0 comments:
Post a Comment