Dear Seng,
ဆိုင္းအတြက္ ေနာင္းေနာင္ ရုပ္ပံုထဲက စကားလံုးမ်ားဆိုတဲ့ ဓါတ္ပံုေလးေတြ ပို႔ေပးလုိက္ပါတယ္... သေဘာက် ႏွစ္သက္လိမ့္လို႔ ေမွ်ာ္ပါတယ္...
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ လက္ဝါးကပ္တိုင္အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ထမ္းပိုးရင္း လူ႔ဘဝလမ္းေပၚမွာ ခက္ခက္ခဲခဲ ေရွ႕ဆက္တိုးေနၾကတယ္။ ဒီလက္ဝါးကပ္တိုင္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ပညာေရး၊ အလုပ္အကိုင္၊ တာဝန္ဝတၱရား စတဲ့အရာေတြ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ဒီအရာေတြက ေလာကႀကီးထဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရွင္သန္ေနတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖစ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕တန္ဖိုးျဖစ္တယ္။
လူတိုင္းလူတိုင္း ေလးလံတဲ့လက္ဝါးကပ္တိုင္ကို ထမ္းပိုးရင္း ေရွ႕ကို ေႏွးေႏွးေကြးေကြး၊ ခက္ခက္ခဲခဲ လွမ္းေနၾကတယ္။
အဲဒီထဲက လူတစ္ေယာက္ဟာ လမ္းခုလပ္အေရာက္မွာ ရုတ္တရက္ရပ္လိုက္တယ္။ သူဘာေတြ ေတြးေနမလဲ!
သူေတြးေနတာက ဘုရားသခင္... ဒီလက္ဝါးကပ္တိုင္က ေလးလံလြန္းပါတယ္။ နည္းနည္းေလာက္ ျဖတ္ပစ္လိုက္မယ္ ဆိုတာျဖစ္တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ လက္ဝါးကပ္တိုင္ကို သူနည္းနည္းျဖတ္ပစ္လိုက္တယ္။
တိုသြားတဲ့ လက္ဝါးကပ္တိုင္ေၾကာင့္ သူေပါ့ပါးသြားတယ္။ ေျခလွမ္းေတြလည္း သြက္လာတယ္။
ေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္း ေက်ာေပၚက လက္ဝါးကပ္တိုင္ကို အရမ္းေလးတယ္လို႔ သူခံစားမိျပန္တယ္။ 
အဲဒီလိုနဲ႔ ဘုရားသခင္ကို သူျပန္ခြင့္ေတာင္းတယ္။ လက္ဝါးကပ္တိုင္ကို နည္းနည္းထပ္ျဖတ္လိုက္ရင္ သူပိုေပါ့ပါး ပိုသြက္လက္လာမယ္လို႔ဆိုတယ္။
လက္ဝါးကပ္တိုင္ကို သူ ထပ္ျဖတ္လိုက္ျပန္တယ္။
ဘုရားသခင္ကို သူေက်းဇူးတင္မိတယ္။ သူ ေပါ့ပါးသက္သာသြားတယ္လို႔ ခံစားမိလို႔ျဖစ္တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ သူဟာ အင္အားေတြ သိပ္စိုက္ထုတ္စရာမလိုဘဲ လူေတြရဲ႕ေရွ႕ဆံုးကို ေရာက္သြားတယ္။ တျခားသူေတြ ခြန္အားစိုက္ထုတ္ၿပီး ေရွ႕ကိုဆက္တိုးေနခ်ိန္မွာ သူက ေလေလးတခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ ေပါ့ပါးလို႔ေနခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ မထင္မွတ္ဘဲ ေရွ႕ဆက္တဲ့လမ္းေပၚမွာ နက္နဲက်ယ္ဝန္းတဲ့ ေျမာင္းႀကီးတစ္ခု ရုတ္တရက္ေပၚလာခဲ့တယ္။ ေျမာင္းေပၚမွာ တံတားမရွိဘူး။ ဟိုဖက္ကမ္းကို ေရာက္ေအာင္ပို႔ေပးႏိုင္တဲ့ ကယ္တင္ရွင္လည္း ရွိမေနခဲ့ဘူး။
သူ႔ေနာက္ကလူေတြ သူ႔ကိုတျဖည္းျဖည္း မီလာၾကတယ္။ သူတို႔က သူတို႔လြယ္ပိုးထားတဲ့ လက္ဝါးကပ္တိုင္နဲ႔ ေျမာင္းေပၚ တံတားလုပ္ၿပီး ျဖတ္ေက်ာ္ၾကတယ္။
သူလည္း အဲဒီလို ေက်ာ္ျဖတ္ခ်င္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူခုတ္ျဖတ္လိုက္လို႔ တိုသြားတဲ့လက္ဝါးကပ္တိုင္က တံတားအျဖစ္နဲ႔ ေျမာင္းကိုေက်ာ္ျဖတ္ဖို႔ သူ႔ကို မကူညီႏိုင္ခဲ့ေတာ့ဘူး။
တျခားလူေတြ ေျမာင္းကိုေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ဦးတည္ရာပန္းတိုင္ကို ဆက္သြားေနခ်ိန္မွာ သူဟာ ေနရာမွာတင္ရပ္ၿပီး ေနာင္တေတြနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ က်န္ရစ္ေနခဲ့ေတာ့တယ္။လူတိုင္းမွာ ကိုယ္နဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္လက္ဝါးကပ္တိုင္ကို ထမ္းပိုးထားၾကတယ္။ ရုပ္ပံုထဲက လူေတြကလည္း အဲဒီလိုပဲ.... ေရွ႕မွာ တားဆီးထားတဲ့အရာ ေပၚလာတဲ့အခါ သူတို႔ေက်ာေပၚက လက္ဝါးကပ္တိုင္နဲ႔ အတားအဆီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ၾကၿပီး ေရွ႕ဆက္လွမ္းၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သင္ၾကားမႈေတြ ေလးလံခက္ခဲတယ္၊ စာေတြအမ်ားႀကီး လုပ္ရတယ္၊ အလုပ္က အရမ္းပင္ပန္းတယ္လို႔ မညည္းတြားပါနဲ႔။ တကယ့္ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ ႀကိဳးပမ္းၿပီးမွ ရလာတဲ့အရာျဖစ္တယ္။ ဆင္းရဲပင္ပန္းတာေတြ မေတြ႔ႀကံဳ၊ မခံစားဖူးရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းရဲ႕ တကယ့္အႏွစ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခံစားရမွာမဟုတ္ပါဘူး။
အၿမဲသတိရေနသူ ေနာင္းေနာင္
0 comments:
Post a Comment