ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အိမ္ဟာ ပင္လယ္ကမ္းေျခနဲ႔ သံုးမိုင္၊ ေလးမိုင္ခန္႔သာ ေဝးတဲ႔ေနရာမွာ ရွိပါတယ္။ အိမ္နဲ႔ သိပ္မေဝးလွေပမဲ႔ ကမ္းေျခကို သြားတိုင္း ကားေမာင္းသြားေလ႔ရွိပါတယ္။ အဲဒီကမ္းေျခမွာဘဲ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္ကို စျပီး သိကၽြမ္းခဲ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကိုေတြ႔တဲ႔အခ်ိန္မွာ သူမအသက္က ၇ႏွစ္သာ ရွိပါေသးတယ္။ သူမဟာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကမ္းစပ္က သဲျပင္ေပၚမွာ သဲေတြနဲ႔ အိမ္ေဆာက္တမ္း ေဆာ႕ကစားေနခဲ႔ပါတယ္။ ကေလးမေလးရဲ႕ မ်က္လံုးေလးေတြ ျပာလဲ႔ေနတာမ်ား ပင္လယ္ေရျပင္ရဲ႕ အေရာင္အတိုင္းပါဘဲ။
"ဟယ္လို "
သူမေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အရင္ႏႈတ္ဆက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းေလး တစ္ခ်က္ေလာက္သာ ညိတ္ျပလိုက္ျပီး ကေလးမေလးရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္စကားကို ျပန္ၾကားလိုက္ပါတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းဖို႔ဆိုတာ တကယ္တမ္းေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ပ်င္းရိျငီးေငြ႔စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႕လည္း ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ျပန္မေျပာမိတာပါ။ ဒါေပမဲ႔ "ဦး.. သမီးက အိမ္ေဆာက္ေနတာေလ" ဆိုတဲ႔စကားကို ကေလးမေလးက အျပံဳးေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကို ဆက္ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း "ေအာ္ .. ဦး ျမင္ပါတယ္ကြယ္. ဒါနဲ႔ သမီးက ဘာေတြ ေဆာက္ေနတာတုန္း" လို႔ စိတ္မပါလက္မပါ ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။
ကေလးမေလးကေတာ႕ " သမီးလည္း ဘာေတြ ေဆာက္ေနမွန္း မသိပါဘူးဦးရယ္။ သဲေတြနဲ႔ ထိေနရတာကို သေဘာက်လို႔ ေဆာ႕ေနတာ သက္သက္ပါ" ကေလးမေလးရဲ႕ အေျဖကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်သြားတယ္.. ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဖိနပ္ကို ခၽြတ္လိုက္ျပီး သဲျပင္ေပၚမွာ ေျခဗလာနဲ႔ ရပ္လိုက္မိေတာ႔ ေျခဖဝါးေပၚမွာ သဲျပင္ရဲ႕ ႏူးညံ႕မြအိေနတဲ႔ အထိအေတြ႕ကို သိသိသာသာ ခံစားမိတယ္။
အဲဒီခ်ိန္ေလးမွာ စႏိုက္ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အနားက သဲျပင္ေပၚလာနားတာ ေတြ႔လိုက္ရေတာ႔ ကေလးမေလးက "ေဝး.. ေပ်ာ္လိုက္တာ " လို႔ ရုတ္တရက္ ထေအာ္တယ္။ "ဘာျဖစ္လို႔ ??" ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို ျပန္ေမးလိုက္ေတာ႕ "ေပ်ာ္တာေလ ဦးရဲ႕.. သမီးေမေမက ေျပာဖူးတယ္ စႏိႈက္ငွက္ကေလးေတြဟာ ေပ်ာ္စရာေတြကို ယူလာတတ္တယ္တဲ႔။ ခု သမီးတို႔ အဲဒီငွက္ကေလးကို ေတြ႔လိုက္တယ္ေလ. အဲဒါ ကံေကာင္းတာ ဦးရဲ႕ ။ မၾကာခင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေတြ ေရာက္လာေတာ႔မွာ " ကေလးမေလးက ရႊင္ျမဴးစြာနဲ႔ ေျဖပါတယ္။
ခဏေလးမွာဘဲ စႏိႈက္ငွက္ကေလးဟာ သဲျပင္ေပၚကေန ပင္လယ္ဘက္ဆီ ေတာင္ပံျဖန္႔လို႔ ပ်ံသန္းသြားပါတယ္။ "သြားေပေတာ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးေရ.. ငါေတာ႔ ဒုကၡေတြ နာက်င္မႈေတြနဲ႔ အရင္အတိုင္း က်န္ခဲ႔တာပါဘဲေလ" ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲက တီးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္လွတဲ႔ အေမ ေနမေကာင္းကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆင္းရဲျပီး ပူေလာင္ေသာက ေရာက္ေနခဲ႔တာ ၾကာပါျပီ။ ေဆးကုလို႔လည္း မသက္သာတဲ႔ အေမကိုၾကည္႔ျပီး ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ကို စိတ္ဆင္းရဲခဲ႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ရွိ အလုပ္မွာလည္း သူေဌးနဲ႔က သိပ္ျပီး အဆင္မေျပတဲ႔အတြက္ အလုပ္ဆက္လုပ္ဖို႕က ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ နည္းလြန္းေနပါတယ္။ အေမက ေနမေကာင္း၊ အလုပ္ကအဆင္မေျပ။ ကံမေကာင္းျခင္းေတြ ဆက္တိုက္ ဝင္လာျပီး ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ကို ဖိစီးထားခဲ႔တာေၾကာင္႔ ေပ်ာ္စရာဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးရေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြနဲ႔ ကင္းေဝးေနတာလဲ ၾကာပါျပီေလ။ သက္ျပင္းကို ခ်လိုက္ရင္း ကေလးမေလး အနားကေန ထြက္ခြာဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ကေလးမေလးဟာ မေဖာ္ေရြတဲ႔ ကၽြန္ေတာ႔ရဲ႕ အျပဳအမူအတြက္ လြယ္လြယ္နဲ႔ လက္ေလ်ာ႔ပံုမရဘဲ
"ဦးနာမည္က ဘယ္လိုေခၚလဲဟင္ " လို႔ ေမးျပန္ပါတယ္။
"ဦးနာမည္က ဘယ္လိုေခၚလဲဟင္ " လို႔ ေမးျပန္ပါတယ္။
"ေရာဘတ္.. အျပည္႔အစံုက ေရာဘတ္ ပီတာဆန္ "
"သမီးနာမည္က ဝင္ဒီပါ အသက္က ၇ႏွစ္ရွိျပီ ဦးရဲ႕" သြက္သြက္လက္လက္ ျပန္ေျဖတဲ႔ ကေလးမေလးက တခစ္ခစ္နဲ႔လည္း ရယ္ေမာေနျပန္တယ္။ ဟလို. ဝင္ဒီလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ႔ "ဦးက ရယ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ေနာ္၊ အခုမွ သမီးကိုႏႈတ္ဆက္တယ္" လို႔ေျပာျပီး ထပ္ရယ္ျပန္တယ္။ အပူအပင္ကင္းကင္းနဲ႔ ရယ္ေမာ ရႊင္ပ်ေနတဲ႔ ကေလးမေလးရဲ႕ ရယ္သံေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပန္မျပံဳးဘဲ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္လို႔ ေနျပန္တယ္။ ဝင္ဒီေလးက သူနဲ႔ အတူတူ သဲျပင္ေပၚမွာ ကစားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေျပာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ သူေလးနဲ႔ အတူတူ အိမ္ေဆာက္တမ္း ကစားဖို႕ သဲျပင္ေပၚ အားပါးတရ ထိုင္ခ်လိုက္ပါေတာ႔တယ္။ ဝင္ဒီနဲ႔ ကစားေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခံစားေနရတဲ႔ ေသာကအပူေတြကို ေမ႕သြားျပီး ကေလးမေလးနဲ႔အတူ ရယ္ေမာလိုက္၊ အိမ္ေဆာက္လိုက္ လုပ္ေနမိပါတယ္။ ေမွာင္ခါနီးလို႔ အိမ္ျပန္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဝင္ဒီကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ကားရပ္ထားရာဆီ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ႔ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔အေနာက္ကေန ခပ္ေဝးေဝးထိေတာင္ ကေလးမေလး ဝင္ဒီရဲ႕ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္ေမာသံေလးနဲ႔ ေအာ္သံေလးက လိုက္ပါလို႔ ေနပါတယ္။
"ဦးေရ.. ေနာက္တစ္ေခါက္လည္း လာခဲ႔ဦးေနာ္.. ေနာက္ေန႔ေတြလည္း ေပ်ာ္စရာေန႔ေလးေတြျဖစ္ေအာင္ စႏိႈက္ငွက္ေလး ရွာၾကရေအာင္ေနာ္"
ကေလးမေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေဆာ႕ကစားျခင္းဟာ မယံုႏိုင္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ရယ္ေမာ ရႊင္ပ်ေစႏိုင္ခဲ႔တယ္။
~~~~~~~~~~~@@@@@@@~~~~~~~~~~
ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ႔ အလုပ္ေတြ ဖိစီးေနတာရယ္ ကၽြန္ေတာ္႔အေမရဲ႕ က်န္းမာေရးက ပိုဆိုးလာတာရယ္ေၾကာင္႔ ကမ္းေျခကို ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္ျဖစ္ေတာ႔ပါဘူး။ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ ပူေလာင္မႈေတြနဲ႔ လူကလည္း ပင္ပန္းႏံူးခ်ိ ေနခဲ႔တယ္။ ေနသာတဲ႔ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာေတာ႔ ကမ္းေျခကို စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္သြားဖို႔ စိတ္ကူးမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ႔္စိတ္ထဲမွာလည္း ဝင္ဒီေျပာခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ ယူေဆာင္လာေပးတယ္ဆိုတဲ႔ စႏိုက္ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္တစ္ေလကို ေတြ႔ခ်င္မိတဲ႔စိတ္ ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကုတ္အကၤ်ီကို ထပ္ဝတ္လိုက္ျပီး ပင္လယ္ကမ္းေျခကို ထြက္ခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။ ကမ္းေျခမွာေတာ႔ ဝင္ဒီနဲ႔ ျပန္ေတြ႔လိမ္႕မယ္လို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ မထင္မိခဲ႔ပါဘူး။
ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းတဲ႔ သဲေသာင္ျပင္မႊအိအိေလးနဲ႔အတူ လိႈင္းကေလးေတြေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနတဲ႔ ပင္လယ္ကမ္းေျခက အေျပာင္းအလဲမရွိ ကၽြန္ေတာ႔္ကို ဆီးၾကိဳပါတယ္။ ဆားရနံ႔သင္းေနတဲ႔ ေလေျပကေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ႔္ကို ေပြ႔ဖက္ၾကည္စယ္လို႔ ႏႈတ္ဆက္လို႔ပါဘဲ။ ပင္လယ္နဲ႔ သဲေသာင္ျပင္ရယ္ ေလညင္းေလးရယ္က ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕စိတ္ဖိစီးမႈေတြ ေလ်ာ႔ပါးသက္သာေစျပန္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ေတြ ေအးေဆးတည္ျငိမ္လို႔ ေနခဲ႔တယ္။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္က ဒီပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ ေတြ႔ဆံုခဲ႔တဲ႔ ကေလးမေလးကို ကၽြန္ေတာ္ လံုးလံုးကို ေမ႔ေနခဲ႔မိတယ္။ မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ ကေလးမေလးကို ကမ္းေျခမွာ ရုတ္တရက္ ျပန္ေတြ႔လိုက္ရေတာ႕မွ သူနဲ႔ဆံုခဲ႔တာကို ျပန္သတိရေတာ႕တယ္။ ဒီကေလးမေလးဟာ ကမ္းေျခမွာ ေန႔တိုင္းမ်ား ရွိေနခဲ႔တာလား လို႔လည္း ေတြးလိုက္မိပါတယ္။
ကေလးမေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ "ဟယ္လို မစၥတာပီ.. သမီးနဲ႔ ကစားမလား " လို႔ ရယ္ေမာရင္း ႏႈတ္ဆက္ပါေတာ႔တယ္။ ရုတ္တရက္ေတာ႔ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္သြားသလို ကၽြန္ေတာ္ခံစားလိုက္ရတယ္။ ေအခ်မ္းေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ႔္စိတ္ေတြကို ပ်က္စီးေစလိုက္သလိုပါဘဲ။
"ဘာမ်ားေဆာ႔ခ်င္လို႔လဲ "
ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေလသံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေမးလိုက္ေတာ႔
"သမီးလည္း မသိဘူး.. ဦးကေရာ ဘာတမ္းကစားခ်င္သလဲ" လို႔ အျပံဳးကေလးနဲ႔ ျပန္ေမးပါတယ္။
"စကားထာ ဖြက္တမ္းကစားမလား " ကၽြန္ေတာ္က ခပ္ေငါ႔ေငါ႕ ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ႔ အသက္ ၇ႏွစ္အရြယ္ကေလးမေလးက စကားထာ ဖြက္တမ္းဘယ္မွာ ကစားႏိုင္ပါ႔မလဲ။ ကေလးမေလးကေတာ႔ တခစ္ခစ္ ရယ္ေမာရင္း " အဲဒီကစားနည္း သမီးမသိဘူး ဦးရဲ႕" လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။
"ကဲ.. ဒါဆိုရင္လည္း လမ္းဘဲေလွ်ာက္ၾကတာေပါ႔။ " လို႔ ကေလးမေလး မ်က္ႏွာကိုၾကည္႔ျပီး ေျပာလိုက္မိေတာ႔ ဝင္ဒီေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက ရႊင္ျမဴးရိပ္ကေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
"ဝင္ဒီ.. သမီးက ဒီကမ္းေျခမွာ အျမဲ ရွိတတ္လား.. အိမ္က ကမ္းေျခနဲ႔နီးလို႔လား" လို႔ ေမးခြန္းေမးလိုက္ေတာ႕ "သမီးက ဟိုနားမွာေနတာ ဦးရဲ႕ " သူညႊန္ျပတဲ႔ေနရာကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႕ ေႏြရာသီတည္းခိုတဲ႔ အိမ္တန္းေလးေတြကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အံ႕ၾသသြားမိတယ္။ ခုလို ေဆာင္းရာသီမ်ိဳးဟာ ကမ္းေျခကို အပန္းေျဖသူေတြ လာတတ္တဲ႔ အခ်ိန္မ်ဳိးလည္း မဟုတ္ဘဲ ဝင္ဒီက ဒီပင္လယ္ အနီးတစ္ဝိုက္ ျမိဳ႕ရြာေတြက မဟုတ္ဘဲ ဘာေၾကာင္႔ ပင္လယ္ကမ္းေျခကို အလည္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ျဖစ္သြားမိတယ္။ ဒီလိုဆို သမီးက ေက်ာင္းဘယ္လိုသြားသလဲ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေမးမိေတာ႔ "သမီးက ေက်ာင္းမွ မေနတာဦးရဲ႕.. ေမေမက ေျပာတယ္.. သမီးတို႔က ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ အနားယူဖို႔လာတာတဲ႔ " လို႔ ေျဖပါတယ္။
ကမ္းစပ္က သဲျပင္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနစဥ္ တစ္ခ်ိန္လံုး ကေလးမေလးက စကားေတြ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနခဲ႔ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အာရံုေတြက သူေျပာတဲ႔စကားေပၚမွာ မရွိဘဲ တစ္ျခားေနရာကို စိတ္က ေရာက္ေနခဲ႔မိတယ္။ သဲေသာင္ျပင္ေပၚမွာ စႏိႈက္ငွက္ေလး တစ္ေကာင္တစ္ေလ ေတြ႔ရင္ေတာ႔ ဝင္ဒီက အသံေလး ခပ္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာ တတ္ျပန္တယ္။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ ဝင္ဒီေလးက "ဒီေန႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ေပ်ာ္စရာသိပ္ေကာင္းတာဘဲ " လို႔ ခစ္ခစ္ရယ္သံေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေျပာရင္းက "တာ႕တာေနာ္ဦး.. ေနာက္ကိုလဲ လာခဲ႔ေနာ္" လို႕ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဝင္ဒီ႔ကို ျပန္ျပံဳးျပလိုက္ျပီး "ဟုတ္တယ္ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္.. ဦး ေနာက္ကို အခ်ိန္ရရင္ လာခဲ႔ပါမယ္" လို႔ေျပာလိုက္ျပီး ကမ္းေျခကေန ထြက္ခြာလာခဲ႔ပါတယ္။
~~~~~~~~~~~@@@@@@@~~~~~~~~~~
ေနာက္သံုးပတ္ေလာက္အထိ ကမ္းေျခကို ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္ျဖစ္ေတာ႔ပါဘူး။ အေမ႕ကို အေရးေပၚေဆးရံုတင္လိုက္ရျပီး ခြဲစိတ္မႈတစ္ခုပါ လုပ္လိုက္ရတဲ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အေတာ္ကို ဗ်ာမ်ားေနခဲ႔ရတယ္။ အေမ ေဆးရံုက ျပန္ဆင္းလို႔ ကိစၥေတြအားလံုးျပီးခ်ိန္မွာ သူေဌးနဲ႔ အဆင္မေျပတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ ျပဳတ္ျပန္ေတာ႔တယ္။ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းေတြနဲ႔ ကမ္းေျခကို ေရာက္သြားမိတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဖိစီးေနတဲ႔ အပူမီးေတြေၾကာင္႔ ဝင္ဒီေလးကို ေတြ႔ေပမဲ႔ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာခ်င္စိတ္ေတြ ကင္းမဲ႔ေနခဲ႔ပါတယ္။ ဝင္ဒီတို႔ေနတယ္ဆိုတဲ႔ ေႏြရာသီအပန္းေျဖအိမ္ကေလးရဲ႕ ဆင္ဝင္ေအာက္မွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကို ခပ္ဝါးဝါး ျမင္ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ၾကည္႔ရတာ ကေလးမေလးရဲ႕ မိခင္ျဖစ္သူက သူမေလးကို ေစာင္႔ၾကည္႔ေနဟန္ တူပါတယ္။ ဝင္ဒီကေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေျပးလာရင္း ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ကို လာတြဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဝင္ဒီကို ငံု႕ၾကည္႔လိုက္ျပီး "ဝင္ဒီ.. ဦး ဒီေန႔ေတာ႔ တစ္ေယာက္တည္းေနပါရေစ.. ဝင္ဒီဖာသာ လမ္းသြားေလွ်ာက္ပါ။ ဦးကို မေႏွာက္ယွက္ပါနဲ႔ေနာ္" လို႔ ေလသံခပ္တင္းတင္းနဲ႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ကေလးမေလးရဲ႕ ျဖဴေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ မ်က္ႏွာေလးက ငိုေတာ႔မလို မဲ႔ခနဲျဖစ္သြားျပီး "ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဦးရဲ႕.. သမီးက ဦးကို ေန႔တိုင္းေမွ်ာ္ေနတာ။ ခုလည္း မေတြ႔တာၾကာလို႔ ဦးကိုေတြ႔လိုက္ရေတာ႔ သမီးက ဝမ္းသာမိတာပါ။ " လို႔ ေျပာရွာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဝင္ဒီ႔ကို "ေအး မင္းက ေပ်ာ္တယ္ လုပ္ေန.. ငါကေတာ႕ အလုပ္မရွိေတာ႔လို႔ စိတ္ေသာက ေရာက္ေနတာ" လို႔ ေအာ္ပစ္လိုက္မိျပီးမွ "အိုး ဒီေလာက္ငယ္ေသးတဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ငါ.. ဘာလို႔မ်ား ဒီလို ေလသံနဲ႔ ေျပာလိုက္ရတာပါလိမ္႔"လို႔ ေနာင္တ ရေနမိျပန္ပါတယ္။
ဝင္ဒီကေလးဟာ တိတ္ဆိတ္ ဝမ္းနည္းသံေလးနဲ႔ "အို.. ဒီေန႔ေတာ႕ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ႔ေန႔ မဟုတ္ေတာ႔ဘူးေပါ႔.. ဒီေန႔ဟာ ဆိုးဝါးတဲ႔ ေန႔ျဖစ္သြားျပီ " လို႔ တီးတိုးေလး ေရရြတ္ေနပါတယ္။
"ဟုတ္တယ္.. ဘာမွ ေပ်ာ္စရာေန႔ မဟုတ္ဘူး.. ေပ်ာ္စရာဆိုတာ ဘာမွန္းကို မသိဘူး" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာမိေတာ႔
"ဦး… အလုပ္ျပဳတ္သြားလို႔ အရမ္းဝမ္းနည္းေနသလားဟင္" လို႔ ေမးပါတယ္။
"ဟုတ္တယ္ .. ဝမ္းနည္းတယ္.. ဒါေၾကာင္႔ ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားမေျပာခ်င္ဘူး။ မင္းလဲ ဒီေနရာကေန သြားေတာ႔. ငါလဲသြားေတာ႔မယ္" လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ျပီး ဝင္ဒီကေလးကို လွည္႔မၾကည္႔ေတာ႔ဘဲ အဲဒီေနရာကေန လွည္႔ထြက္လာခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။
~~~~~~~~~~~@@@@@@@~~~~~~~~~~
ဒီေနာက္ပိုင္း တစ္လေလာက္ၾကာတဲ႔အထိ ေသာင္ျပင္ကမ္းစပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္ျဖစ္ခဲ႔ေတာ႔ပါဘူး။ စိတ္ကူးရတဲ႔တစ္ေန႔ ကမ္းေျခကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ႔ သဲျပင္မွာ ေဆာ႕ကစားေနတာကို အျမဲျမင္ေနရတဲ႔ ဝင္ဒီေလးကို မေတြ႔ရေတာ႔ဘူး။ ျပီးခဲ႔တဲ႔ အေခါက္က ဝင္ဒီေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ေငါက္လိုက္မိတာေတြ၊ သူ႕ကို ဒီအတိုင္း ထားရစ္ခဲ႔တာေတြ ျပန္သတိရမိျပီး ကေလးတစ္ေယာက္ကို ဒီလိုဆက္ဆံမိတာကို စိတ္ထဲမွ အျပစ္မကင္းသလို ၊ ရွက္ရြ႔ံမိလာသလို ခံစားမိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဝင္ဒီေလး ေနတဲ႔ အိမ္ကေလးဘက္ဆီကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္မိျပီး ပိတ္ထားတဲ႔ တံခါးကို ေခါက္လိုက္ေတာ႔ ပ်ားရည္ေရာင္ဆံပင္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာပါတယ္။
"ဟလို.. ကၽြန္ေတာ္က ေရာဘတ္ပီတာဆန္ပါ။ ဝင္ဒီေလးနဲ႔ ခင္ေနတာၾကာပါျပီ။ ဒီေန႔ ဝင္ဒီ႕ကို ကမ္းေျခမွာ မေတြ႔လို႔ သူဘယ္ေရာက္ေနလဲဆိုတာ လာေမးတာပါ"
"အိုး.. အထဲကို ဝင္ပါ မစၥတာ ပီတာဆန္… ရွင္႕ကို ကၽြန္မ သိပါတယ္။ ဝင္ဒီက ရွင္႕အေၾကာင္း မၾကာခဏ ေျပာလြန္းလို႔ ကၽြန္မသိေနခဲ႔တာပါ။ သူက ရွင္႕ကို အေႏွာက္အယွက္ေပးေနက် ထင္ပါတယ္။ သူရွင္႕ကို အျမဲ ေႏွာက္ယွက္ေနတာကို ဒီအတိုင္း ၾကည္႔ေနခဲ႔မိတဲ႔ ကၽြန္မကို ခြင္႔လႊတ္ပါရွင္" ဝင္ဒီ႔အေမက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေတာင္းပန္စကားဆိုေတာ႔
"ဟာ .. မဟုတ္တာဗ်ာ.. ကေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို အေႏွာက္အယွက္ေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူက သိပ္ကို ေပ်ာ္တတ္တဲ႔ ကေလးပါ။ ခ်စ္စရာလည္း ေကာင္းပါတယ္ " လို႕ ျပန္ေျဖလိုက္ျပီး "အခု သူဘယ္မွာလဲ.. သူ႕ကို မေတြ႔တာၾကာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ သတိတရနဲ႔ လာေမးတာပါ " လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္
အမ်ိဳးသမီးက မ်က္ရည္ေတြဝိုင္းေနတဲ႔ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ျပန္ေျပာရွာတယ္။။ "သမီးေလးဟာ တစ္ေန႔ကဘဲ ဆံုးသြားပါျပီ မစၥတာပီတာဆန္.. သူ႕မွာ ေသြးကင္ဆာေရာဂါ ရွိေနခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အမ်ားသူငွာ ကေလးငယ္ေတြလို ေက်ာင္းဆက္မတက္ႏိုင္ေတာ႔ဘဲ ဒီမွာ လာျပီး အနားယူေနခဲ႔ရတာပါ။ သူ အဲဒီအေၾကာင္း ရွင္႕ကို မေျပာျပခဲ႔ဘူးထင္ပါတယ္။ သမီးေလးက သူ႕ေၾကာင္႔ သူမ်ားေတြ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာ၊ ဝမ္းနည္းမွာကို မလိုလားတတ္သူပါ. ဒါေၾကာင္႔လည္း ရွင္႔ကို မေျပာျပခဲ႔တာ ျဖစ္မွာပါ။ မၾကာခင္ ေသမွာကို သူသိေနခဲ႔ေပမဲ႔ တတ္ႏိုင္သမွ် ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနသြားခဲ႔တယ္။ သူမ်ားကိုလည္း ေပ်ာ္ေနတာဘဲ သူက ျမင္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတတ္ပါတယ္"
အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ စကားေတြက ကၽြန္ေတာ႔္နားထဲကို တစ္လံုးခ်င္း ပစ္သြင္းေနသလိုပါဘဲ။ ဘယ္လိုခံစားမႈမွန္းမသိတဲ႔ ခံစားမႈတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ဘတ္ေတြ နာက်င္လို႔လာပါတယ္။ အသက္ရႈရတာေတာင္ က်ပ္လာသလို ခံစားလာရတာေၾကာင္႔ ကုထားထိုင္ရဲ႕ လက္ရမ္းကို တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လုိက္မိပါတယ္။
"သမီးေလးက ပင္လယ္ကမ္းေျခကို သိပ္ၾကိဳက္တာ.. ဒါေၾကာင္႔ သမီးေလးက ကမ္းေျခကို သြားမယ္ဆိုတိုင္း ကၽြန္မမွာ မျငင္းခဲ႔ႏိုင္ဘူး.. သူက ဒီကမ္းေျခမွာ ေပ်ာ္တယ္ေလ.. ေပ်ာ္စရာေန႔ေလးေတြ ကမ္းေျခမွာ ရွိတတ္တယ္လို႔ အျမဲေျပာတတ္ျပီး တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေတြကို ရွာၾကံေနတဲ႔ ကေလးမေလးပါ။ ဒါေပမဲ႔ ျပီးခဲ႔တဲ႔ အပတ္ေတြကေတာ႔ ကမ္းေျခကို မသြားခ်င္ေတာ႔ဘူးလို႔ ေျပာလာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ မသြားခ်င္ေတာ႔တာလဲဆိုတာ ကၽြန္မလဲ သမီးေလး ဆံုးသြားတဲ႔အခ်ိန္ထိ မသိခဲ႔႔ပါဘူး.. ေလာကၾကီးထဲ ခဏတာ ဝင္လာခြင္႔ရတဲ႔ ကၽြန္မသမီးေလးပါရွင္"
ဆို႔နင္႔ေနတဲ႔ ရင္ဘတ္တစ္လံုးနဲ႔ နားေထာင္ေနခဲ႔ရတာေၾကာင္႔ တုန္ရီေနတဲ႔ ဝင္ဒီ႔အေမရဲ႕ စကားသံေတြက ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အသက္ရႈရတာ ခက္ခဲပင္ပန္းလြန္းေစခဲ႔တယ္။ ေသခါနီး လူမမာ ကေလးမေလးရဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္မႈေတြကို ဖ်က္ဆီးခဲ႔တာ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္မွာပါ။
"သမီးေလးက ရွင္႕နာမည္နဲ႔ စာအိတ္ေလးတစ္လံုး ထားရစ္ခဲ႔တာကို ကၽြန္မရွာေတြ႔တယ္ မစၥတာ ပီတာဆန္.. ခဏေလာက္ ေစာင္႔ပါေနာ္. ကၽြန္မ အခုဘဲ သြားယူလိုက္ပါမယ္" ။ ဝင္ဒီ႔အေမကို ေျပာစရာစကား ရွာမရတာနဲ႔ ေခါင္းကိုသာ ညိတ္ျပလိုက္မိပါတယ္။
အခန္းထဲ ဝင္သြားျပီး ျပန္ထြက္လာတဲ႔ ဝင္ဒီရဲ႕ အေမလက္ထဲမွာေတာ႔ စာအိတ္ေလးတစ္လံုး ပါလာပါတယ္။ ခပ္ညစ္ညစ္ စြန္းထင္းေနတဲ႔ စာအိတ္ကေလးေပၚမွာ မစၥတာ ပီ ဆိုတဲ႔ ခပ္ထူထူ စာလံုးေလးနဲ႔ ကေလးလက္ေရးကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ စာအိတ္ေလးထဲမွာေတာ႔ စာရြက္ေပၚဆြဲထားတဲ႔ ပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခု..
အဝါေရာင္ သဲေသာင္ျပင္ရယ္၊ အျပာေရာင္ ပင္လယ္ျပင္ၾကီးရယ္၊ အညိဳေရာင္ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ရယ္ ပါတဲ႔ ပန္းခ်ီကားေလး..
အဲဒီပန္းခ်ီေလးထဲက အညိဳေရာင္ငွက္ကေလးဆိုတာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ ယူေဆာင္လာတတ္တယ္လို႔ ဝင္ဒီေျပာခဲ႔ဖူးတဲ႔ စႏိုက္ငွက္ကေလးပါ။ ပန္းခ်ီကားရဲ႕ ေအာက္ေျခမွာေတာ႔
"မစၥတာ ပီအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြကို ဒီစႏိႈက္ငွက္ကေလးက အျမဲတမ္း ယူေဆာင္လာပါေစ" လို႔ ေရးထားတဲ႔ စာတန္းကေလးပါ။
မ်က္ရည္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ မ်က္လံုးထဲကေန အဆက္မျပတ္ စီးက်လာျပီး ဆို႔နင္႕ေၾကကြဲျခင္းေတြနဲ႔ "ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းနည္းပါတယ္.. သိပ္ကို ဝမ္းနည္းပါတယ္.. ေဆာရီးပါ.. ေတာင္းပန္ပါတယ္" ဆိုတဲ႔စကားေတြကိုဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔ပါးစပ္ကေန အဆက္မျပတ္ ထပ္တလဲလဲ ရြတ္ေနမိပါေတာ႔တယ္။
~~~~~~~~~~~@@@@@@@~~~~~~~~~~
ခုခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ဝင္ဒီေလး ထားရစ္ခဲ႔တဲ႔ ပန္းခ်ီကားေလးကို မွန္ေဘာင္သြင္းျပီး နံရံထက္မွာ ခ်ိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ အသက္ငယ္ေပမဲ႔ သူတစ္ပါးေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြကို ဖန္တီးေပးခ်င္တဲ႔၊ တန္ဖိုး ထားတတ္တဲ႔ ပင္လယ္ျပာေရာင္ မ်က္လံုးပိုင္ရွင္၊ ပင္လယ္ကမ္းေျခရဲ႕ သဲျပင္လို အဝါေရာင္ဆံပင္ပိုင္ရွင္ ကေလးမေလးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးလက္ေဆာင္ ပန္းခ်ီကားကေလးကေန ကၽြန္ေတာ္႔ကို ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ သင္ခန္းစာေတြ ေပးေနခဲ႔ပါတယ္။ ပန္းခ်ီကားကို ၾကည္႔မိတိုင္းလည္း စႏိႈက္ငွက္ကိုေတြ႔လို႔ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္ေမာတဲ႔ အသံေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၾကားေယာင္မိတတ္ပါတယ္။ ေသျခင္းတရားကို ေမ႔ေလ်ာ႔ထားႏိုင္ျပီး
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ေတြးေတာ ရွာေဖြေနတတ္တဲ႔ ကေလးမေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆံုေတြ႔ခ်ိန္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေပ်ာ္ရႊင္ ရယ္ေမာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ႔ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ၊ ခံစားမႈေတြကို ကိုယ္႕ရဲ႕ စိတ္ညစ္ညဴးမႈ၊ အဆင္မေျပမႈေအာက္မွာ လစ္လ်ဴရႈခဲ႔မိတယ္။ ကိုယ္႕ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈကိုသာ ဦးစားေပးတတ္ခဲ႔ျပီး မိမိကိုယ္ကိုလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္၊ သူတစ္ပါးကိုလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ႔ပါဘူး။
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ေတြးေတာ ရွာေဖြေနတတ္တဲ႔ ကေလးမေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆံုေတြ႔ခ်ိန္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေပ်ာ္ရႊင္ ရယ္ေမာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ႔ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ၊ ခံစားမႈေတြကို ကိုယ္႕ရဲ႕ စိတ္ညစ္ညဴးမႈ၊ အဆင္မေျပမႈေအာက္မွာ လစ္လ်ဴရႈခဲ႔မိတယ္။ ကိုယ္႕ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈကိုသာ ဦးစားေပးတတ္ခဲ႔ျပီး မိမိကိုယ္ကိုလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္၊ သူတစ္ပါးကိုလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ႔ပါဘူး။
ဘဝဆိုတာ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔မႈေတြခ်ည္း ရွိေနမွာမဟုတ္ပါ။ ဒုကၡေတြ၊ အခက္အခဲေတြ အမ်ားၾကီးကိုလည္း ၾကံဳေတြ႔ရမွာပါ။ စိတ္ညစ္စရာေတြ၊ စိတ္ဖိစီးစရာေတြၾကံဳလာရင္ ထိုင္ျပီး စိတ္ညစ္မေနဘဲ စိတ္ညစ္စရာေတြထဲကမွ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ၾကိဳးစား ရွာေဖြယူရမွာျဖစ္ျပီး ကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ဖိစီးမႈေတြ၊ ေသာကေတြကို ေရရွည္ ေပြ႕ဖက္မေနသင္႔ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္က ေပ်ာ္ရႊင္တတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားသင္႔သလို၊ သူတစ္ပါးကိုလည္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ မွ်ေဝေပးသင္႔ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္က ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ မရယ္ေမာတတ္တဲ႔သူဟာ သူတစ္ပါးကိုလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာႏိုင္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိနားလည္လာခဲ႔ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ဘဲ စိတ္ညစ္ေနပါေစ ရယ္ေမာႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားတတ္လာပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္႔ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကိုလည္း ေပ်ာ္ရႊ႔င္ ရယ္ေမာတတ္လာေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားတတ္လာပါတယ္။ ဒါဟာ ဝင္ဒီေလးအေပၚ ပ်က္ကြက္ခဲ႔တဲ႔ အျပစ္ေတြအတြက္ ျပန္လည္ေပးဆပ္ျခင္းလို႔ ဆိုရင္လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ စိတ္ညစ္ခ်ိန္မွာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကည္႔ပါ။ စိတ္ေတြ အနည္းနဲ႔အမ်ား ေပါ႕ပါးလာမွာပါ။
လူတိုင္းမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ယူေဆာင္လာတတ္တဲ႔ စႏႈိက္ငွက္ေလး တစ္ေကာင္ေလာက္ေတာ႕ ေတြ႔ေအာင္ရွာႏိုင္ဖို႔ အခြင္႕အေရးေတြ ရွိေနတယ္ မဟုတ္ပါလားေလ။
Snipe to bring you joy ( Robert Peterson) ကို ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ပါသည္။
0 comments:
Post a Comment