ေမာင္ေမာင္စိုး - ကခ်င္ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ စစ္သည္မ်ား၏ ေကာက္ေၾကာင္း - အပိုင္း (၉)

● ေရႊရာေအာင္ရဲ႕ မိုင္ရာခ်ီခရီးရွည္

KIA/CPB ပူးတြဲတပ္၏ ေရႊရာေအာင္စစ္ဆင္ေရးကား အစမေကာင္းဟု ဆိုရမည္။ တပ္ဖြဲ႕မ်ားလည္းမုန္းေပၚ မုန္းကိုးေဒသတြင္ ျပန္လည္အနားယူစုဖြဲ႕ရေတာ့သည္။ ေျမာက္ပိုင္းဗ်ဴရို ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းကေတာ့ စစ္ေျမျပင္ကြပ္ကဲသည့္တပ္မွဴးတစ္ဦး ထပ္မံ အားျဖည့္ခ့ဲျပီး ေနာက္တၾကိမ္ျပန္လည္ထြက္ခြါနိုင္ရန္စီစဥ္ခ့ဲသည္။ ထပ္မံအားျဖည့္သည္ CPB ဖက္မွ တပ္မွဴးမွာ ဝ နယ္ တပ္မဟာ ၁၂ မွ နိုင္ငံေရးမွဴးအျဖစ္တာဝန္ယူခ့ဲဘူးသူ ရဲေဘာ္အိုက္လြန္းျဖစ္သည္။ ၎မွာ ယခုအခါ UWSA စစ္ဦးစီးမွဴး အျဖစ္ တာဝန္ယူေနသူ ျဖစ္သည္။

ဤသုိ႔ျဖင့္ ေရႊရာေအာင္စစ္ဆင္ေရးဒုတိယမိ ျပန္လည္ခ်ီတက္မႈကို ၁၉၈၅ ႏွွစ္ဆန္းပိုင္းတြင္ျပဳလုပ္ခ့ဲသည္။ တပ္အင္အားကား အေျပာင္းအလဲမရွိေပ။ သုိ႔ေသာ္ KIA တပ္မဟာ ၄ မွဴးကားမပါေတာ့ ဒုတပ္မဟာမွဴး BM ဗိုလ္မွဴးမထုေနာ္သာKIA တပ္မဟာ ၄ မွ တပ္မ်ားကို ဦးစီးလိုက္ပါသည္။

ဤတၾကိမ္တြင္ေတာ့ တပ္မွဴးေျပာင္းသြား၍ တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္ သိပ္မရွိေတာ့ေပ။ မုန္းေပၚမွ ထြက္လာျပီးေနာက္ တကၠနိုင္းပါ မွတဆင့္ ကြတ္ခိုင္နွင့္ နမ့္ဖတ္ကာၾကားရွိ နမ့္ခိုင္တံတားအနီး လမ္းလုံျခံဳ ေရးယူထားေသာတပ္အား ညအခ်ိန္ အင္အားသုံး တိုက္ျပီးကားလမ္းအားကူးလိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ နမ့္ခိုင္ေခ်ာင္းအတိုင္းေအာက္ဖက္သုိ႔ဆင္း၍ ေရႊလီခ်ိဳင့္ဝွမ္းဂြင္အတြင္းသုိ႔ခ်ီတက္သည္။ ညဖက္အေမွာင္ထုေအာက္ နမ့္ခိုင္ေခ်ာင္းေဘးတေလွ်ာက္ စုိးရိမ္စရာကား ေခ်ာင္းေဘးတေလ်ာက္ရံံ့ႏြံအိုင္ မ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုႏြံအိုင္မ်ားသည္ သာမန္ႏြံအိုင္မ်ားႏွင့္မတူ ထိုရြံ႕ႏြံအိုင္မ်ားအတြင္း လူျမင္းတို႔ ေခ်ာ္က်လွ်င္ ျပန္ရုန္းထြက္ရန္ မလြယ္ေပ။ လမ္းကြၽမ္းက်င္ေသာ KIA လမ္းျပမ်ားေရွ႕ေဆာင္သည့္ေနာက္ တပ္ဖြဲ႕တခုလုံး ေျခလွမ္းမေခ်ာ္ရဲခ့ဲၾကေပ။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးလည္းထိုးခြင့္မရေသာညအေမွာင္ဝယ္ အားလုံးအတြက္ ရင္သိမ့္တုန္ညဟု ဆိုရေပမည္။

ထုိ႔ေနာက္ မတ္ေစာက္ေသာ ေရႊလီခ်ိဳင့္ဝွမ္းဂြင္အတြင္းရွိ ေတာေတာင္မ်ားကို ျဖတ္ကာ ေရႊလီျမစ္ကို အျမန္ျဖတ္ကူးရန္ ေန့ေရာညပါခ်ီတက္ရသည္။ အစိုးရတပ္လႈပ္ရွားစစ္ေၾကာင္းမ်ားႏွင့္တိုက္ခိုက္၍ အခ်ိန္မလင့္ရန္ လိုအပ္ေနသည္။ ေရႊလီျမစ္ အား ျဖတ္ကူးရန္ေရြးခ်ယ္ထားေသာေနရာမွာ ျပင္လုံရြာေတာင္ေျခတြင္တြင္ျဖစ္သည္။ ျပင္လုံရြာသည္ ပေလာင္ရြာၾကီး တရြာျဖစ္ျပီး နဝတေခတ္ဦးက ျပင္လုံရတနာေျမဟု ေခတၱေရပမ္းစားလိုက္ေသးသည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ေတာထူထပ္၍ ဂ်ီ ဆတ္ အစရွိသည့္ေတာေကာင္မ်ားေပါမ်ားရာ အမဲလိုက္ေကာင္းသည့္ေနရာျဖစ္သည္။

မူစယ္အေရွ႕ေျမာက္ဖက္ရွိ မုန္းေပၚေဒသတြင္စုဖြဲ႕ထားေသာ KIA/CPB ပူးတြဲတပ္ဖြဲ႕သည္ ကြတ္ခိုင္ႏွင့္ နန္႔ဖတ္ကာၾကားမွ ကားလမ္းကိုျဖတ္၍ ေရႊလီခ်ိဳင့္ဝွမ္းဂြင္အတြင္းရွိေတာင္ေၾကာမ်ားကိုျဖတ္ကာ နမ့္ခမ္းေအာက္ရွိ ျပင္လုံကူးတို႔သုိ႔ ေန႔ေန႔ညည ခ်ီတက္ရင္းေရာက္ရွိသြားျပီျဖစ္သည္။

ျပင္လုံေတာင္ေျခရွိ ေရႊလီျမစ္သည္ ေရစီးသန္သည္။ ေရက ဝါးလုံးထိုး တေဝါေဝါစီးဆင္းေနသည္။ တဖက္ကမ္းကို ကူးျဖတ္ ရန္ ဝါးေဖါင္ငယ္ေလးမ်ားျပဳလုပ္၍ ကူးရသည္။ ဝါးေဖါင္ငယ္ေလးမ်ားသည္ တခါကူးလွ်င္ လူႏွစ္ေယာက္ သုံး ေယာက္ထက္ မပိုနိုင္။ ဤဝါးေဖါင္ငယ္မ်ားႏွင့္သာကူးရလွ်င္ ဤမွ်မ်ားျပားေသာ လူအင္အားသည္ ၂ ရက္ ၃ ရက္ၾကာနိုင္ျပီး ျမစ္ကမ္းေဘး ေဂ်ာက္ထဲတြင္ ပူးတြဲတပ္ဖြဲ႕ပိတ္မိသြားနိုင္သည္။

သုိ႔ျဖင့္ ေရႊလီျမစ္အားကူးရန္ ဝါးေဖါင္တံတားထိုးရသည္။ ဝါးမ်ားကေတာ့ လြန္ခ့ဲလမ်ားထဲၾက္ိဳတင္ခုတ္ထားရန္ ညႊန္ၾကားျပင္ဆင္ျပီးျဖစ္သည္။ပထမဆုံး ေရႊလီျမစ္ျဖတ္သည့္ ဝါးေဖါင္ငယ္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္သယ္ယူလာသည့္ နိုင္လြန္ႀကိဳး က်ပ္လုံးခန္႔ ကိုဆြဲယူသြားျပီး ျမစ္တဖက္ကမ္းစီတြင္ရွိသည့္ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားတြင္ ခိုင္ျမဲေအာင္တုတ္ေႏွာင္ခ်ည္ယူလိုက္ျပီး နိုင္လြန္ၾကိဳး အား ေပ ၂၀၀ ခန္႔က်ယ္ေသာ ျမစ္အားကန္႔လန္႔ျဖတ္၍ ျမစ္ျပင္အထက္ လူတရပ္အျမင့္ေလာက္မွ သြယ္တန္းလိုက္သည္။

ထုိ႔ေနာက္ တစီးလွ်င္ ဝါးလုံးဆယ္လုံးခန္႔စုစည္းျပီး ဝါးေဖါင္ငယ္ မ်ားမ်ားျပဳလုပ္ျပီး ဝါးေဖါင္တခုစီအား ဆယ္ေပခန္႔ျခားျပီး ျမစ္အားကန္႔လန္႔ျဖတ္သြားထားေသာ နိုင္လြန္းၾကိဳးတြင္ ခ်ိတ္ဆက္ခ်ည္ေႏွာင္သည္။ ထိုအခါ ဝါးေဖါင္ငယ္မ်ားသည္ ေရႊလီျမစ္ေၾကာအတိုင္း အလ်ားလိုက္ေမွ်ာ၍ ျမစ္အတြင္း ကန္႔လန္႔တတန္းထဲစီျပီးသားျဖစ္သြားသည္။ ထိုဝါးေဖါင္ငယ္မ်ား ေပၚမွ ဝါးလုံးမ်ား ကန္႔လန္႔ျပန္တန္းျပီး တဖက္ကမ္းဆီသုိ႔ တံတားထိုးရသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ေရစီးၾကမ္းေသာ ေရႊလီျမစ္အား ညအေမွာင္ လေရာင္ေအာက္တြင္ျဖတ္သန္းၾကသည္။

တံတားျဖစ္သြားသည္ဆို၍ စိတ္ခ်လက္ခ်ျဖတ္သန္း၍ရသည္ေတာ့ တံတားတာဝန္ယူသည့္ ရဲေဘာ္မ်ားမွ မျပတ္ေစာင့္ေနရ သည္။ တံတားသည္ ျပင္းထန္ေသာေရစီးေအာက္တြင္ ခပ္လႈပ္လႈပ္။ လူတက္နင္းသည္ႏွင့္ ဝါးတံတားကေရတြင္နစ္သည္။ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္လ်င္ ဆယ္ေပခန္႔ျခား၍ ဝါးတံတားကို ခပ္ေျဖးေျဖးျဖတ္ၾကရသည္။ ဝန္တင္လားျမင္းေတြက ထိုဝါးတံ တားေပၚျဖတ္မရ။ ျမင္းေပၚမွ ဝန္မ်ားကိုခ်၍ ျမင္းကို အလြတ္အတိုင္း ျမစ္တြင္းေမာင္းခ်ကာ ျဖတ္ကူးေစရသည္။ လားျမင္းမ်ား ေပၚမွဝန္မ်ားကို ရဲေဘာ္မ်ားထမ္းျဖတ္ရသည္။ လက္နက္အျပည့္အစုံ ေက်ာပိုးအိတ္အပါ ခ်ပ္ဝတ္အျပည့္အစုံႏွင့္ စစ္သည္ မ်ား ျမစ္တြင္းျပဳတ္က်သည္ျဖစ္ေစ နိုင္လြန္ၾကိဳးျပတ္၍ ဝါးတံတားျပတ္သည္ျဖစ္ေစ အဆိုပါဝါးတံတားေပၚမွသူမ်ား ျပန္ေပၚ လာဖို႔အေၾကာင္းမျမင္ေခ်။

သုိ႔ေသာ္ ညလုံးေပါက္နီးပါး ျဖတ္သန္းျပီးအဆုံးအရွံဳးမရွိေက်ာ္လႊားနိုင္ခ့ဲၾကသည္။ အားလုံးျဖတ္သန္းျပီးေတာ့ ဝါးတံတားကိုဖ်က္ဆီးကာျမစ္အတြင္းေမွ်ာပစ္လိုက္ျပီး ေနာက္ေၾကာင္းရွင္းလိုက္ၾကသည္။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ပူးတြဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္အားလုံး လန္းဆန္းေနသည္။ ကြတ္ခိုင္ နန္႔ခိုင္အနီးကားလမ္းအား၎ ေရႊလီျမစ္အား၎ ျဖတ္သန္းခ့ဲျပီးေနာက္ ေန႔ေရာညပါ ခ်ီတက္ ခ့ဲရသည့္ ပင္ပမ္းမႈမ်ား ေမ့ေပ်ာက္သြားၾကသည္။ စိတ္လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးသြားၾကသည္။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ကခ်င္ ျပည္နယ္ ေတာင္တန္းမ်ားေပၚရွိ ေတာင္ကမ္းပါးရံတခုေပၚမွ ေမ်ာက္အုပ္ၾကီးက ဆူညံစြာေအာ္ဟစ္ႀကိဳဆိုေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေတာင္ေတာရယ္သာ ေမ်ာက္အုပ္ကျမဴးဟု ဆိုရေပမည္။

● ေယာယုံျမင္တိုင္း မ်က္ရည္ဝိုင္းသည္

ထိ့ုေနာက္ KIA/CPB ပူးတြဲတပ္ဖြဲသည္ နမ့္ခမ္း ဗန္းေမာ္ကားလမ္းအား အေႏွာင့္အယွက္မရွိ ျဖတ္သန္းကာ တရုတ္နယ္စပ္ နမ့္ဝမ္ေခ်ာင္းအတိုင္း ေျမာက္ဖက္ လြယ္ဂ်ယ္အနီးသုိ႔ခ်ီတက္သြားကာ အသင့္ေစာင့္ေနေသာ KIA ဗဟိုမွတပ္မ်ားႏွင့္ ၁၉၈၅ မတ္လဆန္းတြင္ပူးေပါင္းလိုက္သည္။

လြယ္ဂ်ယ္မေရာက္မွိီတေနရာတြင္ CPB ေျမာက္ပိုင္းဗ်ဴရိုမွ စစ္ဦးစီးမွဴး ေစာထြန္းတင္ လာေရာက္ပူးေပါင္းသည္။ အလားတူ ပင္ KIA ဗဟိုမွေခါင္းေဆာင္ လမုန္တူးဂ်ိဳင္ စစ္ေျမျပင္တပ္မွဴးအျဖစ္ ဗိုလ္မွဴးဆန္လီႏွင့္ KIA ဗဟိုမွ တပ္ရင္းတို႔ပါ ေရာက္ရွိ လာသည္။ ဤတြင္ ပူးတြဲတပ္၏ရည္မွန္းခ်က္ကို အေကာင္ထည္ေဖၚရန္ျပင္ဆင္ၾကသည္။ ပူးတြဲတပ္၏ရည္မွန္းခ်က္မွာ ေယာယုံ စခန္းအားတိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ရန္ျဖစ္သည္။

ေယာယုံသည္ တရုတ္နယ္စပ္အနီး လြယ္ဂ်ယ္ေဒသ အေနာက္ဖက္ရွိ လြယ္ဂ်ယ္ေဒသကိုစုိးမိုးေနေသာ ေတာင္ေက်ာၾကီး အစြန္မွ ေတာင္၏အမည္သညာျဖစ္သည္။ ဗန္းေမာ္မွ မိုးေမာက္သုိ႔လာျပီး အေရွ့ဖက္သုိ႔တက္လ်င္ စိန္လုံကမၻာေတာင္ေပၚသုိ႔ေရာက္သည္။ ထိုေတာင္ေၾကာအတိုင္း အေရွ႕ဖက္သုိ႔လာလ်င္ ေယာယုံေတာင္အထိတဆက္စပ္ထဲရွိသည့္ ေတာင္ေၾကာ ျဖစ္သည္။ ေယာယုံမွဆင္းလွ်င္ လြယ္ဂ်ယ္ကြင္းအတြင္းသုိ႔ေရာက္သည္။ ေယာယုံသည္ လြယ္ဂ်ယ္ကြင္းအား စုိးမိုးထားသည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ ေယာယုံေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းစစ္ဌာခ်ဳပ္ လက္ေအာက္ခံ ခလရ ၄၇ မွတပ္ခြဲတစ္ခြဲ စခန္းထိုင္ သည္။ ထိုေယာယုံစခန္းအား တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ထိမ္းခ်ဳပ္နိုင္လွ်င္ လြယ္ဂ်ယ္ကြင္းအား ထိမ္းခ်ဳပ္၍ အေျခခံေဒသအျဖစ္ တည္ေဆာက္နိုင္ ျပီျဖစ္သည္။

ေျမာက္ပိုင္းတိုင္း ဗန္းေမာ္စစ္ဗ်ဴဟာေအာက္ရွိအစိုးရတပ္မ်ားသည္ ထိုစဥ္ကတပ္ခြဲအလိုက္စခန္းထိုင္ၾကသည္။ ေယာယုံ သည္ ထိုအထဲမွစခန္းတခုျဖစ္သည္။ ေတာေၾကာေပၚတြင္ တပ္ခြဲမွဴးဦးစီးပင္မတပ္ခြဲစခန္းထိုင္ျပီး ေတာင္ေၾကာေဘးရွိ ေတာင္ ကုန္းငယ္ေပၚတြင္ တပ္ၾကပ္ၾကီး တစ္ဦးဦးစီး၍ တပ္စိတ္တစိတ္ ကာကင္းအျဖစ္ စခန္းထိုင္သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ KIA/CPB ပူးတြဲတပ္အင္အားေထာင္ခ်ီ၍ ဗန္းေမာ္ကားလမ္းေပၚရွိ ကိုက္ထိပ္အနီးမွ ျဖတ္သန္းသြားျပီး အင္အားစုဖြဲ႕ေနသည္ကိုမပခ မွသိျပီး အာရံုစိုက္စစ္ေရးသတိရွိေနျပီျဖစ္သည္။ တပ္စခန္းအားလုံးအားလည္း တပ္လွန္႔ ထားသည္။ ညဘက္ တဝက္အိပ္ တဝက္နိုး စနစ္က်င့္သုံးသည့္အျပင္ စခန္းတြင္းရွိရဲေဘာ္အားလုံး မနက္ ၄ နာရီတြင္ အသင့္အေနအထားရွိေစသည္။ စခန္းတခုခုကို တိုက္မည္ကို တြက္ဆ၍ရေနျပီျဖစ္ျပီး မည္သည့္စခန္းျဖစ္မည္ကို တြက္ဆ ေနၾကသည္။ အရန္လွဳပ္ရွားစစ္ေၾကာင္းမ်ားကိုလည္း စစ္ကူေပးနိုင္ရန္ အသင့္ျပင္ဆင္ထားသည္။ ထိုစဥ္ အစိုးရတပ္ရင္း တပ္ဖြဲ႕အားလုံးလိုလိုသည္ အင္အားဖြဲ႕စည္းပုံျပည့္သည္။ တစ္ခြဲလွ်င္ စစ္သည္ ၈၀ ခန္႔ရွိသည္။

ပူးတြဲတပ္ဖြဲ႕ကလည္း အင္အားျပည့္စုစည္းျပီးျဖစ္ရာ ေယာယုံစခန္းအားတိုက္ခိုက္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ ၁၉၈၅ မတ္ လ ၂၁ ရက္ညတြင္ ေယာယုံစခန္းအားခ်ဥ္းကပ္၍ မတ္လ ၂၂ ရက္အာရံုဦးတြင္ တိုက္ခိုက္ရန္ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ အစိုး ရ တပ္စစ္ကူမ်ားအားတားဆီးရန္ စိန္လုံကဘာႏွင့္ ေယာယုံၾကား ေတာင္ေၾကာေပၚတြင္ ေဒသကြၽမ္းက်င္ေသာ KIA တပ္ဖြဲ႕ မ်ားက တာဝန္ယူျပီး ရွမ္းျပည္မွလာေသာ ပူးတြဲတပ္ဖြဲ႕က စခန္းအား တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။