ရုရွက ဗုိလ္ႀကီးေတြကုိ သနားမိတယ္။ သူတုိ ့အေဖနဲ ့အေမက ငါ့သားေလး ဗုိလ္ႀကီးျဖစ္ၿပီ...ႏုိင္ငံျခားမွာ ပညာေတာ္သင္လည္း သြားရတယ္လုိ႔ဆုိၿပီး ဂုဏ္ယူတယ္။ သုံးေလးႏွစ္ေလာက္ မာစတာလည္းၿပီးေရာ တာ၀န္က်ရာ တပ္ကုိ သြားရေကာ...။
ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ဆုိတဲ့လူက ဗုိက္ပူႀကီးကုိ ပြတ္ၿပီး...အဲယားကြန္းအခန္းထဲမွာ ဟုိလူ ညြန္ၾကား ဒိလူ ့ညြန္ၾကားနဲ ့။ သူ အီးပါရင္ေတာင္ တစ္ရႈးနဲ႔ အီးကုန္းေပးဖုိ႔ ရဲေဘာ္က အဆင္သင့္။
ရုရွက ျပန္လာတဲ့ရဲေဘာ္ကလည္း အမိေျမကို ကာကြယ္ဖို႔ ဦးစီးခ်ဳပ္ေျပာတဲ့အတုိင္း ကခ်င္ျပည္နယ္ကို တာ၀န္အရထြက္ရတယ္။ တပ္ခြဲမႈးေပါ့။
ကခ်င္လည္းေရာက္ေရာ...ေအအုိင္အုိက တစ္ခ်က္ပဲပစ္တယ္။ ဒီမွာတင္ ရုရွက ဗုိလ္ႀကီးလည္း မသာဘယ္ေစ်းမွန္းေတာင္မသိဘူး။ ေရွာပဲ။
သူလည္းေသေရာ ဦးစီးခ်ဳပ္က သင္သည္တပ္မေတာ္နဲ႔ လုံး၀ မဆုိင္ေၾကာင္း ျပန္တမ္းေရးလုိက္တယ္။ ထြက္ေပါ့။
အေမနဲ႔အေဖက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ျပဳစုလာတာ။ ရုရွေရာက္တဲ့အထိ။ ေငြေတြလည္း ကုန္သလုိ ဘ၀ေတြလည္းကုန္တယ္။
အခုေတာ့ အရည္မရအဖတ္မရ ေသရေကာ။
တပ္ရင္းကင္းမွာ ငါ့ႏုိင္ငံေတာ္ ငါ့ႏုိင္ငံသား ငါရဲ႕တပ္မေတာ္အတြက္ ငါရဲ႕အသက္ကို စြန္႔လႊတ္တာလုိ႔ ဆုိရတယ္။ ဗုိလ္ႀကီးလည္း ဘယ္သူ ့အတြက္ စြန္႔လြတ္ရမွန္းမသိ ကခ်င္ဘက္မွာ ေရွာသြားတယ္။
သူေသေတာ့ သတိၱနည္းနည္းေကာင္းတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ အဲဒါကို အထက္က ဗုိလ္မႈးက ရီကြန္မန္းေပးတယ္။ ဒါနဲ ့တပ္ရင္းပိုင္တဲ့ ပန္းပဲဖို မွာ သူရဘြဲ ့ဆုိၿပီး ၾကည္ဆံအခြံနဲ ့က်ဴိၿပီးပုံေလာင္းတယ္။ ဒီေၾကးျပားႀကီးကို က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေသသြားတဲ့ ရုရွျပန္ဗုိလ္ႀကီးကို ႏုိင္ငံေတာ္က သူရဘြဲ႔ဆုိၿပီး ခ်ီးျမင့္တယ္။
မယံုရင္ အဲဒီေၾကးျပားမ်ိဳးကုိ သူရဦးေရႊမန္းရဲ႕ရင္ဘတ္မွာၾကည့္။ ေရာင္းစားရင္ အရက္တစ္လုံးဖုိးေတာင္ မရဘူး။
ဒီအျပားႀကီးက ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း သတ္လုိ႔ရတာကုိ ပန္းပဲဖုိမွာ ထုၿပီးေပးတာ။ တန္ဖုိး ရွိလား မရွိလားေတာ့မသိဘူး။
ဗီယမ္နမ္မွာ အေမရိကန္တပ္ေတြတုိက္တုံးက ရဲေဘာ္ေတြေသေတာ့ က်န္ရစ္သူမိသားစုေတြက အစုိရကုိဆန္႔ က်င္ဆႏၵျပတယ္။ ျပတဲ့လူက မ်ားေတာ့ အစုိးရကလည္း ဗီယမ္နမ္စစ္ကုိ မတိုက္ေတာ့ဘူး။ အခုလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံက က်န္ရစ္သူ မိသားစု၀င္ေတြေကာ အက်ဴိးအျပတ္ေတြေကာ ျပည္တြင္းစစ္ကို ရပ္ဖို႔ ဆႏၵျပပါေတာ့မယ္။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ခံရတဲ့ ကာယကံရွင္ေတြလုပ္တာက ပိုလုိ ့ ရင္ခုန္ေစတယ္။ ခံစားမႈ႔ အားေကာင္းသလုိ အာဏာပုိင္ေတြရဲ႕ မ်က္၀န္းက ပုလဲေတြကုိေတာင္ ခ ေစႏုိင္တယ္။ သူတုိ႔သာလွ်င္ အဓိကျဖစ္တယ္။ ဘာမဆုိင္ညာမဆုိင္ ၈၈-နဲ ့မဆုိင္ဘူး။
ခုနက ဗုိလ္ႀကီးတို႔နဲ ့ကခ်င္တုိက္ေတာ့ ေသလုိက္တာအမ်ားႀကီးပဲ။ ေဘးနားက တရုပ္ႀကီးက ျမန္မာမကို သူ႔ဗိုက္ေပၚမွာတင္ၿပီး ကခ်င္နဲ႔ဗုိလ္ႀကီးတုိက္ပြဲကို ေအာကားၾကည့္သလုိ အရသာခံတယ္။ ကခ်င္စစ္သားက အာပီေဂ်နဲ ့တစ္ခ်က္ပဲပစ္တယ္။ ျမန္မာစစ္သားအေယာက္ ခုႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေရွာတယ္။
ဒါကိုျမင္တဲ့ တရုတ္ကေျပာတယ္...
အားႀကီးေကာင္းတယ္။ အားႀကီးေကာင္းတယ္တဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ တရုတ္ႀကီးက ယန္ယန္ေခါက္ဆဲြေျခာက္ေတြကို ေ၀မွ်တယ္၊ ဆုေပးတာလုိ႔ မေျပာဘူး။ သနားလုိ႔ေပးတာ။ ကူညီတာေပါ့။ ေခါက္ဆြဲေတြကုိ ႏွစ္ဘက္လုံးက ရတယ္။ ဒီေခါက္ဆြဲကိုစားၿပီး ဗုိလ္ႀကီးနဲ ့ကခ်င္တုိ ့ျပန္ခ်ျပန္ေကာ။
ဒုိင္း...ဒုိင္း...ေဖာင္းေဖာင္း...ဂ်ိမ္းဂြမ္း ဂ်ိန္းဂြမ္း။
ကံဆုိးစြာနဲ ့ရုရွျပန္ က်ေနာ့္ဗုိလ္ႀကီးဆုံးတယ္။ ဒါကို တုိုက္ပြဲ က်တယ္လုိ႔ေခၚတယ္။ သုံးႏွစ္ေလာက္ ရုရွမွာ ဒုကၡခံၿပီး သင္လာတဲ့ပညာေတြ။ ငယ္ေသးတဲ့ ဘ၀ေတြ....ထိပ္ဖူးနဲ ့မိေတာ့ သနားတယ္ပဲေျပာတယ္။ ဘာမွ ကုိအဖတ္မတင္ဘူး။
ကခ်င္ဘက္ကလည္း က်ည္ဆံပဲကုန္တယ္။ ရြာသားေတြ ထမင္းငတ္တယ္။
တရုတ္ႀကီးက ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ ေသသြားတဲ့ ဗုိလ္ႀကီးကို ကၽြန္းပင္ေျခရင္းမွာ ဦးစီးခ်ဳပ္အမိန္႔နဲ႔ သင္သြားလုိရာ သြားႏုိင္ၿပီဆုိၿပီး အမိန္႔ခ် ၿမဳတ္တယ္။ အခု...အဲဒီကၽြန္းပင္ႀကီးကို တရုတ္က ၀ယ္လုိက္ၿပီ။
ငါတုိ႔သည္ ႏုိင္ငံေတာ္နဲ ့ႏုိင္ငံသားတုိ႔ရဲ ့သစၥာကုိ ေစာင့္သိရုိေသပါအုံးမည္။
ဘုန္းေက်ာ္
ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ဆုိတဲ့လူက ဗုိက္ပူႀကီးကုိ ပြတ္ၿပီး...အဲယားကြန္းအခန္းထဲမွာ ဟုိလူ ညြန္ၾကား ဒိလူ ့ညြန္ၾကားနဲ ့။ သူ အီးပါရင္ေတာင္ တစ္ရႈးနဲ႔ အီးကုန္းေပးဖုိ႔ ရဲေဘာ္က အဆင္သင့္။
ရုရွက ျပန္လာတဲ့ရဲေဘာ္ကလည္း အမိေျမကို ကာကြယ္ဖို႔ ဦးစီးခ်ဳပ္ေျပာတဲ့အတုိင္း ကခ်င္ျပည္နယ္ကို တာ၀န္အရထြက္ရတယ္။ တပ္ခြဲမႈးေပါ့။
ကခ်င္လည္းေရာက္ေရာ...ေအအုိင္အုိက တစ္ခ်က္ပဲပစ္တယ္။ ဒီမွာတင္ ရုရွက ဗုိလ္ႀကီးလည္း မသာဘယ္ေစ်းမွန္းေတာင္မသိဘူး။ ေရွာပဲ။
သူလည္းေသေရာ ဦးစီးခ်ဳပ္က သင္သည္တပ္မေတာ္နဲ႔ လုံး၀ မဆုိင္ေၾကာင္း ျပန္တမ္းေရးလုိက္တယ္။ ထြက္ေပါ့။
အေမနဲ႔အေဖက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ျပဳစုလာတာ။ ရုရွေရာက္တဲ့အထိ။ ေငြေတြလည္း ကုန္သလုိ ဘ၀ေတြလည္းကုန္တယ္။
အခုေတာ့ အရည္မရအဖတ္မရ ေသရေကာ။
တပ္ရင္းကင္းမွာ ငါ့ႏုိင္ငံေတာ္ ငါ့ႏုိင္ငံသား ငါရဲ႕တပ္မေတာ္အတြက္ ငါရဲ႕အသက္ကို စြန္႔လႊတ္တာလုိ႔ ဆုိရတယ္။ ဗုိလ္ႀကီးလည္း ဘယ္သူ ့အတြက္ စြန္႔လြတ္ရမွန္းမသိ ကခ်င္ဘက္မွာ ေရွာသြားတယ္။
သူေသေတာ့ သတိၱနည္းနည္းေကာင္းတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ အဲဒါကို အထက္က ဗုိလ္မႈးက ရီကြန္မန္းေပးတယ္။ ဒါနဲ ့တပ္ရင္းပိုင္တဲ့ ပန္းပဲဖို မွာ သူရဘြဲ ့ဆုိၿပီး ၾကည္ဆံအခြံနဲ ့က်ဴိၿပီးပုံေလာင္းတယ္။ ဒီေၾကးျပားႀကီးကို က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေသသြားတဲ့ ရုရွျပန္ဗုိလ္ႀကီးကို ႏုိင္ငံေတာ္က သူရဘြဲ႔ဆုိၿပီး ခ်ီးျမင့္တယ္။
မယံုရင္ အဲဒီေၾကးျပားမ်ိဳးကုိ သူရဦးေရႊမန္းရဲ႕ရင္ဘတ္မွာၾကည့္။ ေရာင္းစားရင္ အရက္တစ္လုံးဖုိးေတာင္ မရဘူး။
ဒီအျပားႀကီးက ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း သတ္လုိ႔ရတာကုိ ပန္းပဲဖုိမွာ ထုၿပီးေပးတာ။ တန္ဖုိး ရွိလား မရွိလားေတာ့မသိဘူး။
ဗီယမ္နမ္မွာ အေမရိကန္တပ္ေတြတုိက္တုံးက ရဲေဘာ္ေတြေသေတာ့ က်န္ရစ္သူမိသားစုေတြက အစုိရကုိဆန္႔ က်င္ဆႏၵျပတယ္။ ျပတဲ့လူက မ်ားေတာ့ အစုိးရကလည္း ဗီယမ္နမ္စစ္ကုိ မတိုက္ေတာ့ဘူး။ အခုလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံက က်န္ရစ္သူ မိသားစု၀င္ေတြေကာ အက်ဴိးအျပတ္ေတြေကာ ျပည္တြင္းစစ္ကို ရပ္ဖို႔ ဆႏၵျပပါေတာ့မယ္။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ခံရတဲ့ ကာယကံရွင္ေတြလုပ္တာက ပိုလုိ ့ ရင္ခုန္ေစတယ္။ ခံစားမႈ႔ အားေကာင္းသလုိ အာဏာပုိင္ေတြရဲ႕ မ်က္၀န္းက ပုလဲေတြကုိေတာင္ ခ ေစႏုိင္တယ္။ သူတုိ႔သာလွ်င္ အဓိကျဖစ္တယ္။ ဘာမဆုိင္ညာမဆုိင္ ၈၈-နဲ ့မဆုိင္ဘူး။
ခုနက ဗုိလ္ႀကီးတို႔နဲ ့ကခ်င္တုိက္ေတာ့ ေသလုိက္တာအမ်ားႀကီးပဲ။ ေဘးနားက တရုပ္ႀကီးက ျမန္မာမကို သူ႔ဗိုက္ေပၚမွာတင္ၿပီး ကခ်င္နဲ႔ဗုိလ္ႀကီးတုိက္ပြဲကို ေအာကားၾကည့္သလုိ အရသာခံတယ္။ ကခ်င္စစ္သားက အာပီေဂ်နဲ ့တစ္ခ်က္ပဲပစ္တယ္။ ျမန္မာစစ္သားအေယာက္ ခုႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေရွာတယ္။
ဒါကိုျမင္တဲ့ တရုတ္ကေျပာတယ္...
အားႀကီးေကာင္းတယ္။ အားႀကီးေကာင္းတယ္တဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ တရုတ္ႀကီးက ယန္ယန္ေခါက္ဆဲြေျခာက္ေတြကို ေ၀မွ်တယ္၊ ဆုေပးတာလုိ႔ မေျပာဘူး။ သနားလုိ႔ေပးတာ။ ကူညီတာေပါ့။ ေခါက္ဆြဲေတြကုိ ႏွစ္ဘက္လုံးက ရတယ္။ ဒီေခါက္ဆြဲကိုစားၿပီး ဗုိလ္ႀကီးနဲ ့ကခ်င္တုိ ့ျပန္ခ်ျပန္ေကာ။
ဒုိင္း...ဒုိင္း...ေဖာင္းေဖာင္း...ဂ်ိမ္းဂြမ္း ဂ်ိန္းဂြမ္း။
ကံဆုိးစြာနဲ ့ရုရွျပန္ က်ေနာ့္ဗုိလ္ႀကီးဆုံးတယ္။ ဒါကို တုိုက္ပြဲ က်တယ္လုိ႔ေခၚတယ္။ သုံးႏွစ္ေလာက္ ရုရွမွာ ဒုကၡခံၿပီး သင္လာတဲ့ပညာေတြ။ ငယ္ေသးတဲ့ ဘ၀ေတြ....ထိပ္ဖူးနဲ ့မိေတာ့ သနားတယ္ပဲေျပာတယ္။ ဘာမွ ကုိအဖတ္မတင္ဘူး။
ကခ်င္ဘက္ကလည္း က်ည္ဆံပဲကုန္တယ္။ ရြာသားေတြ ထမင္းငတ္တယ္။
တရုတ္ႀကီးက ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ ေသသြားတဲ့ ဗုိလ္ႀကီးကို ကၽြန္းပင္ေျခရင္းမွာ ဦးစီးခ်ဳပ္အမိန္႔နဲ႔ သင္သြားလုိရာ သြားႏုိင္ၿပီဆုိၿပီး အမိန္႔ခ် ၿမဳတ္တယ္။ အခု...အဲဒီကၽြန္းပင္ႀကီးကို တရုတ္က ၀ယ္လုိက္ၿပီ။
ငါတုိ႔သည္ ႏုိင္ငံေတာ္နဲ ့ႏုိင္ငံသားတုိ႔ရဲ ့သစၥာကုိ ေစာင့္သိရုိေသပါအုံးမည္။
ဘုန္းေက်ာ္
0 comments:
Post a Comment